هر ملت و اجتماعی بویژه اگر تمدن کهنسالی داشته باشد برای خود شیوه ای از ظرافت حسی و روحی دارد که در فرهنگش به شکل های مختلف ابراز وجود میکند. ژاپنی ها در این زمینه یک احساس « غم انگیز ولی به وجد آورنده» دارند که از آن به نام « Mono no Aware» یاد می کنند.
بیشترین تصویری که در این باره از ژاپنی ها در ادبیات و قصه ها و نقاشی ها ابراز شده است شکوفه های گیلاس و ریزش برگ در پاییز هستند. به نظر فلسفه تاثیر گرفته از بودیسم، ژاپنی ها با دیدن گذر عمر در یک لحظه مخصوص هم آه از نهادشان برخواهد آمد و هم از این درنگ و تاکید انرژی می گیرند.
ژاپنی ها معتقدند لحظات خاص یا حتی اجزایی از طبیعت می توانند به شیوه های گوناگون فرصتی ایجاد کنند که احساسات عمیق در ما ایجاد شود. فرهنگ و هنر ژاپنی بخصوص در شعر و نقاشی برای همین شبیه شکارچیان یک اتفاق خاص عمل می کنند تا با یادآوری آن، قادر باشند نوعی از غم شیرین ایجاد کنند.
از دید متفکرین بودیست ژاپنی، لحظه سقوطِ برگ پاییزی، دانه های برف و یا ریزش شکوفه های گیلاس، یادآور کوتاه بودن زندگی زیبا و ناگزیر بودن مرگ است. یادآوری که همزمان دو بخش تلخ و شیرین دارد. ترکیبی زیبا و غمگین که آه از نهاد انسان برای تشخیص عظمت حیات و هستی برآید.
ترکیبِ به وجد آمدن از زیبایی و غمگین شدن از مرگ ناگزیر، از نظر ژاپنی ها باعث انسان تر شدن، آرامش و رهایی از حرص و طمع می گردد.
Mono no Aware
http://www.thebookoflife.org/mono-no-aware/
