وقتی فیلم لطیف و عاشقانه « در دنیای تو ساعت چند است» را می دیدم این احساس را داشتم که بالاخره شاهد ابراز وجودِ یک عشق کامل در سینمای بعد از انقلاب هستم.
لطافت عاطفی در سینمای ایران در طی 30 سال گذشته با فیلم «بادکنک سفید» شروع شد که در آن از مردان انقلابی و جنگ و انتقام خبری نبود. فیلمی که با خود سلسله قصه هایی را به سینما آورد که موضوعش دنیای معصوم بچه ها بود.
بعدها فیلم «باران» مجید مجیدی سن احساسات عاطفی که می توانست اجازه ابراز داشته باشند را کمی بالاتر برد. پسر ترک فیلم « باران» یواشکی عاشق دختر افغان می شود که به عنوان پسر در ایران کار می کرد. بعد از آن بازی درخشنده مریم پالیزبان در فیلم « نفس عمیق» نقطه عطفی در ابرازعشق شد. فیلمی که در باره عشق یک دختر دانشجو و یک خلافکار جوان بود.
صفی یزدانیان که هم کارگردان و نویسنده فیلم بود طبیعی است که ذوق زده شود و وقتی سد بروز عواطف رمانتیک در برابرش شکسته شد. او خودش را به فوران عاطفه های محدود نگه داشته شده در 30 سال اخیر سپرد و سعی کرد هر چه ماجرای رمانتیک و ملودرام است را با هم در فیلم داشته باشد.
فیلم « در دنیای تو ساعت چند است» هم عشق دوران کودکی را بازسازی کرد، هم مجنونی آفرید که 20 سال برای معشوق با چمدانی از خاطرات صبر کرده بود. در کنار آن خاطرات قدیم، مرگ والدین وغم غربت نیز در آن گنجانده شده بود.
حضور این فیلم در سینمای ایران فرخنده است بویژه اینکه شاید برای اولین بار یک زن جذاب ایرانی به راحتی، همزمان با 3 معشوق در یک قصه سیمای ایران ظاهر می شود. گلی ( لیلا حاتمی) هم معشوقه فرانسوی دارد هم در بازگشت به ایران با مجنونی روبرو می شود که از کودکی خاطرخواه اوست. خودش نیز از سر کنجکاوی به ملاقات مردی می رود که در دوره دانشجویی دوست داشت.
https://www.youtube.com/watch?v=kVy8u3KJR58
