افراد خشمگین، به شکل بی ملاحظه ای فکر می کنند همه چیز باید دقیق، درست و همگام با توقع شان پیش رود. آنها دچار نوعی خوشبینی مفرط هستند. خوشبین هستند چون باور دارند همه قرار و مدار معمول در زندگی باید کامل و بدون نقص باشند.
افراد عصبانی، تعریف اشتباهی از معمولی بودن اتفاقات زندگی دارند. آنها مثلا اگر در حین رانندگی با ترافیکی سنگین مواجه شود از خشم لبریز می شوند چون این اتفاق را ناعادلانه و غیرعادی می دانند.
آنها اصلا نمی خواهند بپذیرند که هرج و مرج و شانس و تصادف، همیشه و بدون هیچ نیت از پیش تعیین شده ایی وجود دارند.
افراد خشن و بی صبر، در حقیقت افراد خودخواهی هستند که فکر می کنند دنیا و حوادثش برای اذیت آنها ایجاد می شود.
افراد خشمگین به شکل عمیقی، ترسو هم هستند و همه هیاهوی شان به خاطر پنهان کردن ترس شان است. آنها می ترسند چون اعتقادی به خودشان برای تحمل باختن و از دست دادن چیزهای دلخواه را ندارند.
افراد عصبانی به زمین و زمان پرخاش می کنند چون می خواهند به همه درس بدهند. مثلا می خواهند به شبکه قطار شهری بیاموزند که باید سر وقت باشند. راننده ها درست رانندگی کنند و سر میز رستوران، مشتری ها دقیق و درست رفتار کنند.
ما بهتر است با افراد خشن و پرخاشگر همدردی کنیم. وقتی رگ گردن شان برجسته می شود چشمان خشمگین شان از حدقه در می آید و فریاد می زنند به خاطر این است که فکر می کنند عدالتی که مد نظرشان است رعایت نشده است.
ما بهتر است به این درک برسیم که آنها شکننده تر از آن هستند که به استدلال دیگران در لحظه جوش و خروش گوش دهند.
برای آرامش و یا کاهش خشم افراد، بهتر است سه اصل ساده را در نظر بگیریم:
۱ – به آنها بگوئیم که ما هم از اتفاقی که افتاد ناراحت هستیم.
۲- باید ببیند که ما از صمیم قلب دوست داریم کاش خشمگین نمی شدند و از راه های آرامتر، با مشکل شان روبرو می شدند.
۳- به هر طریق ممکن، به آنها این اطمینان را بدهیم که مشکل شان قابل حل است
On Anger
http://www.thebookoflife.org/why-you-get-so-angry-even-though-you-are-nice/
Photo by Drew Hays on Unsplash
