هر اجتماعی ذاتاً آرامش می خواهد، از قوانین ثابت و مشخص که شامل همه شود حمایت می کند. همه اجتماعات، مدیران سالم و با هوش و آینده بین می خواهند. در این میان شکی نیست که هر چه بحران کمتر باشد محیط اجتماعی، برای انتقاد و درخواست برای استاندارد بهتر زندگی، فرصت بیشتری پیدا می کند.
این صلح و سازشِ هسته ای ممکن است قسمت زیادی از بحران های اقتصادی و اجتماعی را کاهش دهد. صلح و چرخشی که به هر حال توسط جریان متعصب درون این حکومت پذیرفته شده است. پذیرشی که مفهوم اصلی اش این است که ناگزیر شده اند بخشی از قوانین عمومی بازار آزاد جهانی را رسما بپذیرند.
همه جای دنیا بعد از ثروت اندوزی قشری که بر سر قدرت است ( که در همه جای دنیا به ناگزیر با چپاول صورت می گرفته است) نوبت امنیت سرمایه ای که جمع کرده اند می رسیده است. چرا این چرخش و سازش مسئولین کشور را در مسیر درخواست شان برای تامین امنیت ثروتی که تهیه کردند نبینیم؟
این نظام و همه اقشار وابسته به آن ( حتی اصلاح طلب ها) سهم خودشان را به نوبت برداشته اند و به خاطر فشار اجتماعی و اقتصادی، ناگزیر به یک تفاهم میانی ( روحانی) رسیده اند و می روند تا به قوانین معاصر در مسیر اقتصاد و سیاست جهانی لبیک رسمی بگویند. این شاید نوعِ کج دار و مریز مسیری است که بقیه جهان می پیماید.
صحبت از مدینه فاضله و به به و چه چه نیست. انتقاد و ابراز درخواست برای زندگی محترمانه تر ضروری است. هنوز قدرت اصلی در دست خشن ها و حریص ها است ولی همین ها هم می توانستند به صلح میدان ندهند و سناریوی سوریه و عراق و لیبی در خاورمیانه نصیب ما شود.
بی شک راه سخت و طولانی همچنان در پیش رو است ولی در این مسیر شاید بد نباشد امیدواری اجتماعی که در مردم ایجاد شده است را فرخنده بدانیم.
منبع تصویر
http://www.wsj.com/articles/concessions-fueled-iran-nuclear-talks-1428021667
