اکثریت مردان ایرانی ۷۰ سال پیش و قبل تر از آن در تخیلات شان، تصویر مشخصی از زن و هیکل جنسی اش نداشتند. نه مجله ایی بود و نه محیطی که شانس دیدن بدن زن با همه اغواگری های ممکن میسر باشد. راحتی مهوش برای ابراز وجود جنسی و تبدیل شدنش به سمبل زن سکسی ایرانی، اتفاق تازه ایی برای مرد ایرانی بود.
از همان حوالی۷۰ سال پیش همزمان با اوج گیری قدرت و جذابیت ستاره های زن هالیوود نظیر مریلین مونرو و زنانی که در تاریخ سینما از آنها به عنوان زنان اغواگر خطرناک یا یاد می کنند ایران نیز با اعجوبه ایی روبرو شد که از معمصومه عزیزی بروجردی به مهوش تبدیل گشت.
مهوش از یک آوازه خوان دوره گرد فقیر به ستاره رسانه ها و سمبل سکس ایران تبدیل شد. او سه سال زودتر از مریلین مونرو در یک تصادف رانندگی جانش را از دست داد و به اندازه همتای هالیوودی اش تشیع جنازه پرشکوهی نیز برایش سامان یافت. تصور اینکه در روز اعلام مرگش بیش از ۱۲۰ هزار نسخه روزنامه سراسری به فروش رفت و بیش از ۵۰ هزار نفر در مراسم خاکسپری اش شرکت کردند حکایت از دسترسی او به قلب مردم از طریق تاثیر حضورش در جامعه بود.
بی شک واکنش های معترضانه و حتی توهین آمیز نیز در پیرامون شخصیت جسوری چون او ایجاد شده بود. شواهد و شایعاتی مبنی بر اینکه قبل از ورودش به صحنه عمومی در روسپی خانه ها کار می کرد هم وجود دارد. او ولی نبض زمان خودش را حس کرد و به نیاز و سلیقه جدید زندگی شهری به خوبی پاسخ داد. از دیگر شایعات و شواهد بعد از مرگ او این است که وی در طول زندگی هنری اش بخش زیادی از دارایی هایش را وقف خیریه و کودکان یتیم و بی سرپرست می کرد.
متاسفانه تحقیق همه جانبه ایی در باره فرهنگ ترانه سرایی او که از کوچه و بازار زندگی شهری ایران ۶۰ سال پیش نشات می گرفت در دست نیست ولی در اشعار ترانه هایش بخشی از فرهنگ عامه قرن گذشته را می توان دید. ترانه های او سرشار از تلاش برای دستیابی به شادی ها و لذت های زمینی و زندگی کوتاه و گذرایی بود که می بایست با تمام وجود از آن بهره برد.
