فرق نمی کند چه شخصیتی و یا موقعیتی داریم چون وقتی برگزیده نشویم و دست رد به تمایلات ما زده شود می دانیم که چهارستون بدن ما خواهد لرزید. داغ می شویم، عرق خواهیم کرد و احساس زبونی، بی حرمتی و بی اعتمادی، خراش های ماندگاری بر جان و روح مان خواهد گذاشت.
سئوال اینجا است که چرا با وجود اینکه شانس خواستنی نبودن اجتناب ناپذیر است بدن ما این همه واکنش ناهنجار از خود بروز می دهد؟ چرا فیزیک و حتی مغز ما در طی دهها هزار سال گذشته نتوانسته است با « جواب رد شنیدن» کنار بیاید.
خواستنی نبودن قبل از هر چیز ما را وا می دارد که از اوج خود فرود بیاییم. اصلا نحوه تکرار این حقیقت که به خود و دیگران بگوییم « جواب منفی بود» نشان از یک عقب نشینی است.
از نظر جسمی، اولین واکنش غیرارادی بدن وقتی که مورد قبول واقع نشود احساس ضعف و ناامیدی است. بدن درست مثل اینکه توسط یک مار سمی گزیده شده باشد فعالیت هایش را به حداقل می رساند تا با تمام نیرو با جراحات وارده روبرو گردد.
به طور طبیعی بدن انسانها تحت تاثیر سیستم عصبی sympathetic تنظیم می شود به این تعبیر که بدن یا آماده مقابله یا فرار از حوادث روزانه است. در این حالت هیجانزده هستیم و تپش قلب مان تند است.
مورد تایید قرار گرفتن برای ما که موجود اجتماعی هستیم شاید این روزها آنقدر حیاتی نباشد ولی در دورانی که بقای هر فرد فقط در حریمِ قبیله میسر بود بیشتر بروز می کرد. شکار و دفاع از خود برای انسان های اولیه در تنهایی میسر نبود. برای همین، سیستم عصبی ما دست به ایجاد تکنیک هایی نظیر parasympathetic زد تا خطر طرد شدن را که بسیار مضر بود مدام گوشزد کند. ما تا مادامیکه موجودی اجتماعی هستیم از جواب رد شنیدن رنج خواهیم برد.
ما تا مادامیکه موجودی اجتماعی هستیم از جواب رد شنیدن رنج خواهیم برد. برای همین، سیستم عصبی ما دست به ایجاد تکنیک هایی نظیر parasympathetic زد تا خطر طرد شدن را که بسیار مضر بود مدام گوشزد کند.
ادامه دارد
Rejection: A Loser’s Guide
