در یونان باستان، پیشگویی های مهم اجتماع به صورت «اوراکل» که نوعی غیبگویی بود به بعضی ها تجویز می شد. من هم در حین قدم زدن عصرانه با یک پیرمرد ۸۴ ساله ایرانی وقتی که مثل همیشه مشغول صحبت در باره اوضاع ایران بودیم اوراکلی نصیبم شد از اینکه روحانی رهبر خواهد شد.
شاید وقتش رسیده است که سرمایه های به سرعت و به هر شکل! جمع شده درون ایران، امنیت پیدا کنند و برای حفظ آن، حقوق بشر و قانون و از همه مهمتر دمکراسی ضروری گردد همانگونه که در سایر ممالک اتفاق افتاد. و طبیعتا از این خوان یغمایی که باید تثبیت و حفظ شود کمی هم آرامش و احترام به سفرهِ شهروندان افزوده شود. همانگونه که در سایر ممالک اتفاق افتاد.
روحانی بهترین کاندید رهبری برای مسیر کم دردسر حفظِ ثروت بیکرانی است که برای قشر مذهبی، در این دو دهه اخیر صورت گرفته است. چاره دیگری هم نیست. مملکت ما هم اول باید ثروتمندان زیادی داشته باشد تا آنها بتوانند برای حفظ معیشت و اموال خود، مجلسی داشته باشند و احزابی که منافع شان را حفظ کند ( همانگونه که در سایر ممالک اتفاق افتاد) …
متمولین جدید ایران دیگر ضرورتی ندارد که ریسک کنند که بعد از خامنه ایی چه خواهد شد؟ خامنه ایی نیز با جلال و جبروت یا بازنشسته خواهد شد یا قبل از فوت، سکان را به او خواهد سپرد. جانشینی رهبری برای روحانی البته از نوع مشروطه مذهبی خواهد شد. میر حسین موسوی آزاد می شود و کنترلِ دست راستی های انحصارطلب در دستور کار درازمدت قرار می گیرد.
و همه اینها شاید باعث بهبود ۵ درصدی جامعه شود و این مسیر تصحیح و اصلاحی است که خیلی ها در جهان می پیمایند. اینقدر هم حساسیت به اسم حکومت، که سیستمش مبتنی بر بازار آزاد است نشان ندهیم. فرقی نمی کند اسمش حزب جمهوریخواه باشد که رئیس جمهورش آقای بوش، یکشنبه ها با خدا حرف می زد یا حزب دمکرات مسیحی آلمان یا حزب کارگر انگلیس که رهبرش تونی بلر بعد از استعفا، کاتولیک شد و یا جمهوری اسلامی …
ایران دارای یک حکومت سرمایه داری است. به بهره بانکی و همه ماجرای این اقتصاد پایبند است. حتما کمی شکل بومی به خود می گیرد ولی مثل هر جای دیگر زمین، بعد از انباشت سرمایه، نیت اصلی اش حفظ سرمایه خواهد بود. سرمایه با امنیت، گسترده تر و بیشتر می شود. سرمایه راه های مختلف ابراز وجود را دوست دارد و برایش خوب است که اقشار مختلف با انواع سرمایه گذاری های مختلف در تصمیم گیری های در درون دمکراسی شرکت کنند تا منافع همه‌شان حفظ شود.
سرمایه داری اسلامی برای حفظ ثروت خویش، یک چاره طبیعی اش برای حفظ ثروت این است که آزادی های سیاسی و اقتصادی را گسترش دهد ( همانگونه که در سایر ممالک اتفاق افتاد) …
از این منظر است که شاید روحانی، حائز همه شرایط برای انتقالِ مسیر عاقلانه تر شدهِ سرمایه داری مذهبی ایران است. البته اگر بیت و سپاه بگذارند.
