این روزها که تب آزادی های یواشکی در شبکه های اجتماعی داغ است و بی شک از همان طریق در سراسر ایران شناخته خواهد شد بد نیست از یک زاویه بسیار ساده نقش مثبت آن را مورد ارزیابی قرار دهیم. بویژه آنکه همزمان با گسترده شدن این شیطنت مدنی، مخالفت ها و حتی تهمت ها نیز در باره آن از طرف راست و چپ افراطی شکل می گیرد. به سهم خودم، دو نمونه کمابیش مشابه فعالیت مدنی را که در تاریخ معاصر اتفاق افتاده است بازگو می کنم.. تا قدر آزادی های یواشکی را بدانیم.
1- حدود 60 سال پیش Rosa Parks سمبل جنبش مدنی امریکا، به دستور راننده اتوبوس مبنی بر دادن صندلی خود به یک سفیدپوست اعتنا نکرد.
طبق قانون وقتی در بخش سفیدپوست نشینِ اتوبوس، جا برای نشستن نمانده باشد سیاهپوستانِ جدا نگه داشته شده باید جای شان را به مسافر سفیدپوست می دادند.
حرکت اعتراضی و بسیار ساده این زن جوان و انصرافش به واگذاری صندلی، باعث فراهم کردن توجه بین المللی برای جنبش مدنی سیاهان امریکا شد.
2 – قبل از فروپاشی بلوک شرق و در دوران مخالفت های مدنی لهستانی ها، به طور خودجوش حرکت جدیدی شروع شد که که در ذات خود یک شیطنت کودکانه به نظر می رسید.
ناراضیان، بدون هیچ اعلام از پیش ابراز شده، سعی کردند وقتی که کودکان شان را از مدارس ابتدایی یا کودکستان می گیرند شروع کنند به « خل بازی» … شیطنتی مدنی که توام با همبازی شدن، خنده
و جیغ و دادهای کودکانه بود.
و جیغ و دادهای کودکانه بود.تقلید حرکات بچگانه در بطن خود یک دهن کجی آشکار بود به نظم و دیسیپلینی که در حقیقت سمبل اراده و ایدئولوژی سوسیالیسم دولتی بود.
پدران و مادران در پارکِ مدارس یا معابر عمومی، ادای بچه های خودشان را در می آوردند و به این بهانه توانستند حکومت نظامی که حق تجمع را سلب کرده بود به بازی گرفتند. مدتی طول کشید تا مسئولین حکومتی متوجه این حقه سراسری شوند و از تکرار آن جلوگیری کنند.
