قلب در طول تاریخ تمدن بشر، مرکز اندیشه و روح بشر شناخته می شد. مصریان قدیم در حین مومیایی کردن جسد شخصیت های معروف و مقدس، قلب را یکدست و کامل از بدن فرد بیرون می کشیدند و در کوزه تبرک شده مخصوص قرار می دادند. مغز ولی هیچ اهمیتی نداشت و جمجمه با ابزار مخصوص، از طریق مجرای دماغ، تخلیه و خوراک جانوران می شد و آن را با خاک اره یا صمغ پر می کردند.
اعتبار و منزلت قلب برای یونانی ها حتی بالاتر آز تمدن های قدیمی تر بود. برای یونانی ها نسبت قلب به بدن مثل نسبت کتاب مرجع به سایر کتاب های کتابخانه بود. ارسطو شریان های اصلی درون قلب را به کانال پیام رسانی به سایر اعضا تعبیر کرده بود و رگه های ظریف درون مغز را بی خاصیت می پنداشت.
قلب فرمانده بدن تصور می شد چون زودتر از سایر اعضا بدن در جنین شکل می گرفت. چون تپش قلب با احساسات و عواطف بشر مربوط بود و در این میان، جایگاه مغز که عضو پرت و دوری در بدن بود بی ارزش تلقی می شد.
اما تجربه پزشکان از همان دوران قدیم کمابیش متفاوت بود. آنها بارها شاهد بیمارانی بودند که بعد از تحمل جراحات و صدمات مغزی، شعورشان متلاطم شده بود. در اوایل انقلاب علمی اروپا یعنی قرن ۱۶ میلادی، اکثر مردم دانش آموخته، رابطه بین اندیشه و مغز برای شان قابل فهم بود. از همان موقع، اینجا و آنجا دانشمندانی هم بودند که مغز را گنجینه اصلی بدن می شناختند.
دانشمند و فیلسوف سوئدی قرن ۱۸ میلادی ادموند سودنبرگ از اولین متفکرین علمی بود که بهای مهمتری به مغز و کارایی اش داد. او حتی رابطه بافت های مرتبط کننده نیمکره های مغز را شناسایی کرد. در ادامه نظریات و اکتشاف هایش، توانست غده هیپوفیز که از مهمترین زیرغده های بدن است را شناسایی و از آن به عنوان « لابراتوار بدن» یاد کند.
هر چند با مرگ یک بار دیگر دعوای قلب و مغز و رقابت شان برای کنترل فرماندهی بدن از سر گرفته شد ولی خدمات و کشفیات او چنان بر اهمیت مغز افزود که پس از وی دانشمندان متوجه توانایی های مغز ساخت.
Excerpted from “The Tale of the Dueling Neurosurgeons: The History of the Human Brain as Revealed by True Stories of Trauma, Madness, and Recovery” by Sam Kean. Copyright © 2014 by Sam Kean. Reprinted by arrangement with Little, Brown and Company. All rights reserved.
