این روزها شنیدن یک ترانه همراه شده با یک عالم ماجرا که در اصل ربط زیادی به موسیقی نداره. ویدئویی که برای ترانه درست می شه، لباس و ادا، تکه تکه کردن تصاویر توی مونتاژ، با لب خوانی های سرد و بی روح … همه این رشته های به هم بافته، قراره دنباله های خوشگلِ یک بادبادک باشه ولی دنباله ها اونقدر بزرگ و با زرق و برق می شن که دیگه بادبادک رو نمیشه دید.
ترانه « هتل» هومن اژدری ولی فرق می کنه تا تونسته از دنباله های بادبادک کم کرده. تنها چیزی که می بینیم تسلط یک صدای خوبه که خیلی صمیمی یک ترانه رو با احساسی قابل باور اجرا می کنه. گیتار هم همونقدر که لازمه با خواننده و ترانه همراه میشه…
فقط کاش کارگردان ویدئو کلیپ علی رضا سروش، به تخیل بیننده اعتماد می کرد و به این ترانه و صدای زیبا و حتی کار ویدئوی زیبای خودش بیشتر دل می بست. در اون صورت شاید اون دختره رو که عشوه هاش هیچ سنخیتی به احساسات و داستانِ ترانه نداشت اونجا نمی چرخوند. من که خودم رو مجبور کردم چشمامو ببندم و تصویر زنی که ترانه در باره اش حرف می زنه رو توی ذهن خودم بسازم.
