این زیبایی چند وجهی ِتحسین برانگیز سینمای ِ تئاتری بیضایی که:
با مایه های اروتیک جذاب شده،
با اسطوره ها افسونگر شده
با خوش فرمی بصری، چشم نواز شده
و با فارسی فاخر باشکوه!
بهرام بیضایی پیش از هر چیز استاد زبان است … او به تصاویر شکوه واژه ها رو اضافه می کنه… تصاویر مکمل زبان فاخر ، اروتیک و اسطوره ای اوست.
«بیا منو گول بزن ببر جنگل … »
«من رفتم ولی فکر تو مرا بر می گرداند مثل زنجیری! این بوی خاک است که مرا پس می کشد. لنگریست به پای زورق بسته. نه فرو می کشد، نه آزاد می کند.
با من بهتر از این کن!
با تو بدتر از این می کنم!
……»
و صد البته سوسن تسلیمی
چطور می شود از سینمای بیضایی گفت بدون حرفی از سوسن تسلیمی
تارا، نقشی که برازنده ی اوست…. تمام قد!
