بعد از دیدن فیلم « درباره الی» امشب به پهنه صورتم گریه کردم … آره می دونم. خیلی دیر این فیلم رو دیدم … اما بالاخره دیدم آن هم به لطف یکی از استادهایم که بعد از دیدن فیلم «جدایی نادر از سیمین»، نسبت به سینمای ایران کنجکاو شده بود و باز هم از من فیلم ایرانی خواسته بود.
به همین خاطر من دی وی دی فیلم «در باره الی » رو تهیه کردم تا تماشا کنه و این به خود من هم فرصتی داد تا برای اولین بار ببینمش. چیزی که در طول فیلم برایم گیج کننده شده بود این بود که چرا اینقدر این فیلم مدام اشکم رو در می آورد؟ چرا مثل یه زن زائو که هورمون هاش بهم ریخته بی خودی حساس و شکننده شده بودم؟
واقعا برایم عجیب بود و حساسیتم برای خودم سئوال شده بود… اما حالا که از یک پیاده روی طولانی، سرمازده و خیس برگشتم خانه، گمونم فهمیدم چرا من رو این همه منقلب کرد. در یک جمله این فیلم: « شاید برای الی یک پایان تلخ داشت ولی این به قیمتِ دو تلخی بی پایان برای سپیده و نامزد الی تمام شده بود.»
از جنس همون تلخی ها و خشونتی که توی خود ِ خود ِ خود زندگی، به طور هولناکی، محتمل و قابل وقوع برای هر کدام از ما است. انگار انتخابی برای آدم های درون فیلم های فرهادی نیست. آدم ها، لا به لای خشونت و تلخی زندگی گیر می افتند.
این نوع سینما آدم رو می خراشه و از هر فیلم وحشتناکی وحشتناک تر است چون وحشت، خشونت و تلخی های فیلم فرهادی از جنس زندگی است … خیلی خیلی واقعی. فیلم های ترسناک هالیودی که با صحنه های اغراق آمیز مملو از خون و قساوت سعی در ترسوندن تماشاچی دارن برای من در برابر این نوع سینمای واقع گراT حکم شوهای مبتذل کمدی رو پیدا می کنند.
فیلم رو دوشنبه به استادم می دهم و مطمئن هستم که موج شگفتی که در میان اساتیدم با دیدن فیلم جدایی از سیمین شروع شده همچنان ادامه پیدا خواهد کرد. این برای من واقعا باعث مباهاته که با کاری کوچک (تهیه دی وی دی ها و دادن آنها به معلم هایم) می تونم در پیرامون خودم به ارائه تصویری واقعی تر از جامعه ایرانی در این فضای سنگین سیاسی کمک کنم.
