دکتر Ken Druck دهها سال است که در باره مردان می نویسد، سخنرانی می کند و تحقیقاتش را به صورت کتاب به چاپ رسانده است. تجربه مرگ دخترش انقدر وجودش را در هم شکست که زندگی برایش میسر نبود. به نظر می رسید با هر واکنشی، بیشتر در اعماق تاریکی ها، پوچی و سرگردانی قدم می گذاشت.
وی با ناباوری متوجه شد که همه دانش، تجربه و اعتماد به نفسی که به عنوان متخصص امور روحی و روانی مردان داشت دود شد و به هوا رفت. مدتها بعد وقتی که به کندی و با دردمندی تمام، به کمک خانواده و عزیزانش، زندگی اش، تپش دوباره ایی را از سرگرفت بلافاصه این سئوال اساسی به ذهنش خطور کرد که چرا مردان، رابطه دشواری با ابراز ماتم و اندوه دارند؟
او نشان داد که در سراسر اجتماعات روی زمین، از مردان توقع دارند که مردان باید به صورت خصوصی سوگواری کنند.
برای دکتر دراک، مثل روز روشن شد که مردان تربیت شده اند که بر احساسات اندوهگین خود یا فائق بیایند و یا نشانه های آن را کمتر بروز دهند. به مردان تجویز شده است که به جای سوگواری می توانند عصبانی باشند.
به مردان از طریق تربیت خانوادگی، توصیه می شود که حق دارند به خلوت بگریزند و در تنهایی، در ماتم خود به سر ببرند. مصرف مشروب یا مصارف اعتیادآور دیگر نیز در مردان سوگوار می تواند تکرار شود. خلاصه اینکه، هر نوع واکنشی می تواند در پی مرگ یکی از اعضای خانواه و یا دوست صمیمی وجود داشته باشد جز اعمالی که دلالت بر ضعیف بودن و احساساتی بودن مرد بنماید.
به اعتقاد دکتر دراک، خطرناکترین حقیقت در باره یک سوگواری، انکار آن است. مردان لازم نیست به بهانه تمرکز و دقت بیشتر بر یک ماموریت شغلی و خود را به اشکال مختلف سرگرم کردن از چنگ سوگواری بریزند. چون تنها راه حل پذیرش فوت یک عزیز، ابراز احساس در باره آن است. باید در باره اش حرف بزنند و با شجاعت تمام به خاطر از دست دادن آنها، گریه کرد.
Photo: Flickr/cauchisavona/
