در اوایل سال تحصیلی و درست در روز جهانی کودک و پس از برگشت از مدرسه متوجه ناراحتی دخترم نهال شدم. حدس زدم ناشی از قهر و آشتی های عادی او با دوستانش است. در خانه هم حال عادی نداشت. بعد از خوابیدن بچه ها، همسرم با ناراحتی تمام تعریف کرد که چه اتفاقی افتاده است. او خاطر نشان کرد که نهال اصرار داشت من بویی از قضیه نبرم. همسرم نیز از طرف مادر یکی دیگر از بچه ها متوجه ماجرا شده بود.
معلم کلاس خواسته بود درست در شروع سال تحصیلی به قولی گربه را دم حجله بکُشد. دفتر مشقِ نهال و یکی دیگر از دوستانش مرتب نبوده است. ابتدا محکم به آنها پس گردنی زده است و سپس چند ورق از دفترشان را پاره کرده و بعد آنها را پای تابلو برده بود. او حتی از سایر بچه ها نظر خواسته بود که آیا بهتر نیست این دو دختر را به کلاس پائین تر بفرستم؟ تمسخر ، تنبیه و تهدیدِ دو کودک تا پایان روز ادامه داشته است.
روز بعد بلافاصله به مدرسه رفتم و با مدیر و معاون موضوع را مطرح کردم. خوشبختانه معاون مدرسه زن فهمیده و باتجربه ای بود. او در مقابل درخواست من گفت متاسفانه دو گزینه بیشتر ندارید یا باید مدرسه را عوض کنید و یا تحمل کنید! چون امکانِ تغییر کلاس پس از شروع سال تحصیلی به هیچ وجه وجود ندارد.
بیشتر پی گیری کردم و بعد از مشورت با بعضی از معلمینِ آشنا، پذیرفتم که سکوت اختیار کنم و منتظر تاثیر تذکر معاون مدرسه به معلم مربوطه باشم.
چون این خانم معلم تازه به این مدرسه منتقل شده و هنوز در حال و هوای مدرسه قبلی اش بود. او عادت به اعتراض والدین ندارشت. یکی از معلمین صراحتا به من گفت در مدارس منطقه هفده، تنها راه اداره کلاس، تنبیه بدنی است و مطمئن باش به زودی رفتار معلم تازه تغییر خواهد کرد.
پیش بینی و مشورت آنها درست بود. کتک زدن در مناطق محروم، ظاهرا حق مسلم معلم است.
