وقتی نویسنده معروف اسکاتلندی Iain Banks خبردار شد که یک سرطان خطرناک دارد و پی برد که فقط یکسال از زندگی اش باقی مانده است بدون واهمه با شوخ طبعی از شریک زندگی اش تقاضا کرد که به او افتخار دهد و « بیوه» او بشود.
او با « بیوه» خود به ماه عسل رفت و سعی کرد حداکثر لذت را از زندگی ببرد. بی تردید واکنش مثبتِ آدم های شناخته شده نسبت به مرگ خودشان، ستودنی است. آدم هایی که مرگ را انکار نمی کنند، به وحشت نمی افتند و در حقیقت، نمی گذارند مرگ، قبل از به وقوع پیوستن، تسخیرشان کند.
این نوع تسلیم تحسین برانگیز، با پناه بردن به امیدهای واهی یا خودداری از پذیرش واقعیت فرق دارد. بعضی از سرطانها، با همه پیشرفتی که برای مبارزه با سرطان صورت می گیرد غیرقابل مداوا هستند. برای همین نمی توان به یک سیستم دفاع روانی که در حالت عادی بسیار مفید است پناه برد و اعلام کرد که پذیرفتنِ مرگ، سرطان را قوی تر می کند.
خطر مرگ ناشی از بیماری ها، آزمایشی است که همه آدم ها را به چالش می کشد. از دید افرادی مثل Iain Banks، پذیرفتن واقعیت مرگ، مهمترین امتحانی است که انسانها باید از آن عبور کنند. از دید او، وقتی چاره دیگری نمانده است، پذیرش حقیقت مرگ، زجر کمتری ایجاد می کند.
در طول تاریخ، بشر همواره با دقت و حساسیت تمام، به مرگ فکر کرده است . بی شک، اعتماد و باوری که مذاهب برای بشر آورده اند کمک بزرگی برای کاهش رنج مرگ ایجاد کرده است »
بسیاری از افراد مذهبی در خلوت بسیار شخصی خود و از ته دل، شاید کاملا مطمئن نیستند که دنیای دیگر و وعده ادامه حیات درست است یا خیر. ما در دنیایی زندگی می کنیم که سرشار از امید، تخیل و خودفریبی است، دنیایی که به خودخواهی های ما هم میدان بیش از حد داده است و به همین خاطر، شاید بهتر است مرگ را که به این شدت واقعی است بپذیریم.
Iain Banks shows it’s better to accept the facts of death – Libby Purves
