در دنیای بسیار پیچیده، متغیر و پر تحرکی زندگی می کنیم. همه چیزهایی که می دانستیم و باور داشتیم و زندگی و شخصیت مان بر اساس آنها شکل گرفته است بدون هیچ محذوریتی اعتبار و جذابیتش را از دست می دهد. انسان های مرددی شده ایم و هر روز از ایده های قدیمی مان فاصله می گیریم.
به همین خاطر است که فکر می کنم در حین رو در رویی روزانه با اتفاقات سراسیمه، حرمت گذاری و برگزاری « عید نوروز» با تمام وجود، عزیز و ضروری است. به تعبیری « نوروز» حافظ ایران است.
جا دارد که از ادبیات و فرهنگ ایرانی مثالی مترادف با اهمیت عید نوروز بیاورم ولی برای تکرار نقش کوچک مجله مرد روز که قرارش معرفی احوالات و نظرات و عقاید مختلف است اشاره ایی خواهم داشت به شعر « مایکل» نوشته ویلیام وردزورث، شاعر مهم انگلیس.
او در این شعر، به تغییرات عظیمی اشاره دارد که در اوائل قرن 19 میلادی در دنیای غرب و بریتانیا در حال صورت گرفتن بود و برای همین به سراغ چوپان ساده ایی می رود که پسرش به شهر رفته بود تا با آوردن پول، مرتع از دست رفته شان را دوباره بخرند.
چوپان قبل از رفتن پسرش و به کمک او، ساختمان کوچک سنگی را نیمه کاره بنا کرده بود و همه عمر منتظر ماند تا بعد از برگشت پسرش آن را تمام کنند. پدر فوت کرد و امید به ساختن بنای سنگی را به گور برد.
ویلیام وردزورث به طور سمیلیک در شعر « مایکل» می گوید بنای سنگی که نماینده هویت بریتانیا است باید حفظ شود.
There, by the Sheep-fold, sometimes was he seen
Sitting alone, with that his faithful Dog,
Then old, beside him, lying at his feet.
The length of full seven years from time to time
He at the building of this Sheep-fold wrought,
And left the work unfinished when he died.
عیدتان مبارک
William Wordsworth, Michael, a Pastoral
