حکومتی را تصور کنید که تنها راه بقای شان تهدید ملتش به یک مرگ عمومی است. سلاح هسته ای می خواهد چون می تواند مثل دزدِ سر گردنه و دگمه شلیک در دست بایستد و بگویند « نفس کِش نبود»… حکومتی سرشار از پارانویا، عقده مالی و جنسی، توهم زده های به قدرت رسیده ای که قرنها خواب به دست آوردن حکومت را داشتند. حکومتی که می داند آینده ندارد.
در این میان، تنها کسی که به طرز دهشتناکی تقاص پس خواهد داد ملت تحت سلطه آنهاست، بمب های قراضه ای با هزار دوز و کلک میسازند و فقط کافی است شلیک کنند تا دیوانه های دیگر، هیروشیمای مخوف تر برای یک ملت بیافرینند.
