شاهین نجفی دوباره و متاسفانه تر از آن، محسن نامجو نیز در ترانه جدید مشترک شان « پریود» به موج توهینِ به شهروندان توسل جسته اند. موجی تاسف برانگیز که هر روز رواج بیشتری می یابد.
ترانه «پریود»، ضد زن و ضد انسان ایرانی است و شیوه ابراز و پرخاشجوی اش، بی ریشه و افراطی است. این بار نیز طبق معمول، ترانه های نجفی، کمی جمهوری اسلامی را می کوبد «ما وارثان درد مشترک لای پا/ ما زیر پای گشت واجبی با سپاه» و بعد همزمان، اپوزوسیون و مردم را مسخره می کند. «ما اجتماع زیر ناف پول محور»…
این موج جدید توهین، ضدِ سنت بودن را مدرن و رادیکال فرض می کند و بهایی برای فرهنگ عامه قائل نیست. این شیوه « مخالف بودن» فکر می کند به افراط جدید در غلطیده اند.
مسخره کردن فرهنگ و اخلاق جامعه ایرانی، تم اصلی ترانه های نجفی، نامجو و حتی کیوسک را در بر می گیرد. آنها به اشکال مختلف به اینکه: «ما جسم پژو با مغز پیکان» هستیم اشاره دارند… اما مهمتر از همه چرخش منفی شان نسبت به شهروندان است
گرفته انداین تفکر افراطی مثلاً چپ، همراه با افراطیون مذهبی ایران، نوک حمله خود را به سمت روشنفکران، خارج نشینان، اصلاح طلبان نشان و شهروندان کرده اند و همصدا با روزنامه کیهان، لقب بی بند و باری، مشروب خوارهای و قرتی هایی که لنگ های شان هوا است! را نثار شهروندان ایران و مهاجران کرده اند.
این نحله به ظاهر رادیکال، با فحشِ « شما پریود هستید» به یک توهین عمومی ترِ که مدتهاست در جامعه ایران مد شده است می پردازند که به طور غیرمستقیم می گوید:« ای سرکوب شده های سازشکار چرا به خیابانها نمی آیید؟». در حقیقت این گرایش به ظاهر رادیکال، خشم پنهانِِ رادیکالیسم مستاصل شده خود را با انتقالِ تنفر به شهروندان بیان می کنند.
در بطن قضیه، همسان با دست راستی ها که مردم را فریب خورده و غربزده و فاسد می شمارد، اعتراض پرخاشجویانه رادیکالیسم مثلا چپ نیز، به « انقلابی نبودن» مردم می تازند. آنها درخواست انقلابیِِ حرفه ای بودن از مردم دارند و به هر بهانه ایی به تحقیر و سرزنش مردم روی می آورند. این نحلهِ سرخورده ولی خشمگین، توقع دارد که مردم هر موقع آنها امر می کنند به خیابانها بریزند. برای همین، بند بند ترانه های شام توهین به شهروندان است:
ما روی مین و توی جین و پشت هفت سین/خاک بر سرِ آن با سواد شرم بر جبین
ما بهت خشتک شدن و درد پارگی/ ما چشم بستن خفه شدن به سادگی
آنها همصدا با جناح راست افراطی می گویند:« ای مردم ول معطلید… خس و خاشاک هستید … پریود هستید.
این واقعیت محض نیز بر کسی پوشیده نیست که نگاه منفی به سکس، گناه آلود بودن زن و مشخص تر از همه « پریود» بودن زن، یک برگ برنده اساسی برای دست راستی ها، برای محدود کردن زنان از مسئولیت های اجتماعی است. هنوز در فرهنگ و برداشت اکثر مذاهب جهان، « پریود بودن» زنان مصادف با تمیز نبودن و حرام بودن و ممنوعیت ورود شان به مراکز مقدس و البته بهانه قطعی برای محرومیت از تحصیل، مشاغل و مدیریت در اجتماع است.
در پایان لازم است تصریح کنم که کسی نمی گوید این نوع ابراز و اعتراض هنری، حق ندارد بخواند و بنویسد و فعالیت داشته باشد. انتقاد از آنها را نباید با تکفیر و نفی انها مشابه دانست. هر نوع سلیقه اجتماعی، فرهنگی و هنری بی شک نماینده بخشی از خواسته های اقشاری از مردم هستند. انتقادها هم قرار نیست به طور مطلق درست باشند و همیشه با پاکترین نیات مطرح شود. انتقاد در ذات خود بهتر است در هر جامعه ایی با هر انگیزه ای « فقط» باشد.
https://www.youtube.com/watch?v=ZVEXWlDSXIw
ما وارثان دردمشترک لای پا/ ما زیر پای گشت واجبی با سپاه
ما صیغه های زیر سن چند ساعته/راحته شل بگیر وگرنه درد داره ها!
ما نامه های بی جواب خیس عمق چاه/ ما تو حرم زنای محصَنهَ با نسا
ما و حظ انگشت و ماتحت دیگران / ما و شوق مرگ با صدای آهنگران
ما روی مین و توی جین و پشت هفت سین/خاک بر سران با سواد شرم بر جبین
ما بهت خشتک شدن و درد پارگی/ ما چشم بستن خفه شدن به سادگی
ببین چگونه درگیر مغز من /مراببوس از عشق حرف بزن
تو هم که هر دفعه که مارو می بینی پریودی
ما راندووی از شریعتی تا اوین/ما دختران صادراتی از دبی تا چین
ما بوق تاکسی در عمق استخوان /ما جسم پژو با مغز پیکان
ما سینمای بی پناه بی پناهی/ما بغض با این جماعت فکاهی
ما اجتماع زیر ناف پول محور/ ما شاعران دردمند بیت رهبر
ما عاشقان آوانگارد حسین/ما پیروان فشن پیر خمین
ما مومنین تیز کرده در اعتکاف/ما داف های با حجاب خیس زیر لحاف
مرا و شوق آغوش تو/ و گریه به گوشی خاموش تو/
آمدی جانم به قربانت ولی…
تو هم که حتی تویه این شرایطم پریودی
تو هم که هردفعه که مارو می بینی پریودی
