آقا من یک خاطره ای بگم که مربوط میشه به بحران های مداوم مملکت و نوع واکنش حکومت به آن…
فکر کنم پنج شش سالم بود که مریض شده بودم و دکتر برایم تزریقی تجویز کرده بود. با ترس و لرز و مقاومت، راهی درمانگاه و بخش تزریقات شدیم. تزریقاتچی بنده خدا که دید رنگ به رخساره ندارم گفت: «اصلا درد نداره. خیلی سریع تموم می شه. تا سه بشماری تموم شده».
هیچی آقا، من که واژه به واژه راهنمایی ها و وعده های سر خرمن تزریقاتچی را در ذهن خود حک کرده بودم، منتظر ورود فاجعه به عضله باسن ماندم و همینکه دردی هولناک را در منطقه مورد بحث حس کردم فریاد زدم: «سهههههه….. سهههههه…… سهههههه» و انگار با گفتن «سه» درد ناگهان تمام می شود.
رویکرد حکومت به تک تک فجایع ناشی از تحریمها که بر سر ملت هوار می شود هم همین است که « هیچی نیست. هیچم درد نداره. تا سه بشمری تموم میشه »
از زمان احمدی نژادِ که تحریم ها را «کاغذ پاره» خواند و گذر زمان ثابت کرد که تنها بخش صادق این گزاره بخش «پاره» اش می باشد که به قطعنامه و کاغذش هیچ ربطی ندارد و بیشتر به ارگان های تحتانی ملت ایران اشاره دارد بگیرید بیایید جلو.
الان هم رویکرد حکومت به مکانیسم ماشه همان است که بود: « اصلا هیچی نیست. هییچیییی. همه اش روانیه، اینا اصلا تحریم جدیدی ندارن بکنن. همونا است. هیچم درد نداره»
