کشور بولیوی معروف است به « سرزمین سرخپوست ها». سرزمینی که جزو تمدن اینکاها بوده است. جامعه اش نیز مثل همه جای دنیا همچنان درگیر انتقال و عبور از سنت به مدرنیته است.
در مناطق کوهستانی یک زن مسن قابله وجود دارد که همراه دخترش به خانه روستاییان می رود تا به زائویی که وقت زایمانش رسیده کمک کنند. دختر که اسمش « کلارا » است ترانه های باستانی و کمابیش جادوگرانه ایی را در حین وضع حمل زنان روستایی میخواند که شدیدا آرامش بخش و شفا دهنده است.
کوندور یا کرکس لقبی است که به این دختر قابله داده شده است. پرنده کرکس یا کندور برای بومیان منظقه معناهای گوناگون دارد. هم نشانه قدرت است هم نشانه وصل بودن به طبیعت و مادر زمین هم نشانه تولد دوباره…
دختر خوش صدا « کلارا» توسط یک دختر دیگر روستا، که امید چندان به آینده اش ندارد ترغیب می شود که با هم به شهر بگریزند. کلارا می داند که صدای زیبایش در شهر خریدار خواهد داشت.
با رفتن او از روستا، اتفاقات شومی برای دام ها و محصولات کشاورزی آن منطقه روی می دهد و اهالی تصمیم می گیرند هر طور شده دختر قابله و آوازه خوان را برگردانند …
این فیلم سعی نمی کند تضادی بین فرهنگ بومی و میل به زندگی در شهر ایجاد کند و خیلی آرام و بدون هیاهو فقط ضرورت های دو نوع زندگی روستا و شهر را همراه با بدی ها و خوبی هایش به نمایش می گذارد. بخش زیادی از بومیان روستاها را ترک می کنند ولی بخشی از مردم دوست دارند به زندگی روستایی ادامه دهند. تصمیم و انتخابی که « کلارا» بعد از فوت مادرش می گیرد. او برمی گردد و به عنوان قابله، کاری که دوست دارد را انجام می دهد.
فیلم زیبای «دختر کوندور» به طور خیلی ساده و بدون ادا و ادعا نوعی از رئالیسم جادویی امریکای جنوبی را به تصویر می کشد.
