همه ما انسانها شدیدا محتاج به دنیا می آییم و وحشتزده و گریه کنان زندگی را شروع می کنیم. ما از بدو تولد به هیچ وجه قادر به تغذیه یا دفاع از خود نیستیم. ما یاد می گیریم که نیازهای مان را از دیگران بگیریم.
به تعبیری مشخص تر، همه ما بعد از تولد پی می بریم که دیگران وسایلی هستند برای دسترسی ما به غذا و پناه و محبت … برای همین در شروع زندگی همه ما خود شیفته می شویم.
اکثر کودکان در ضمن تجربه هایی که در خانه، مدرسه و محله با بچه ها و بزرگسالان پیدا می کنند به مرور از خودشیفتگی و نیاز مبرم به استفاده و تایید از دیگران فاصله می گیرند. اما چون به هر حال همیشه به افراد یگر برای انواع خواسته ها و احساسات عاطفی، نیاز خواهیم داشت نوعی از خودپسندی سالم در ما خواهد ماند.
اما بعضی افراد، نارسیسیمِ کودکانه شان کاهش نمی یابد و در بزرگسالی نیز حس می کنند دیگران به هر شکل ممکن باید به هر قیمتی نیازهای مختلف زندگی شان را برآورده کنند و از همه مهمتر، باید مدام اعلام کنند که نارسیستها افراد خاص، مهم و با ارزشی هستند.
علم روانشناسی افراد خودشیفته بزرگسال را به انواع مختلف طبقه بندی کرده است. اما تعریف اساسی شان این است که خودشیفته ها خود را مرکز ثقل هر رابطه، هر جمع و هر محیطی می دانند. آنها مدام راه ها و ترفندهایی پیدا می کنند تا این تصور ستودنی از خودشان توسط دیگران مورد تایید قرار بگیرد.
خود شیفته‌ها شاید نفهمند حس همدلی به دیگران ندارند. شاید نفهمند چقدر بد است که دیگران عملا وسایلی هستند تا نیازهای شان را تهیه کنند. شاید نفهمند که برای رسیدن به نیازهای شان از دیگران سواستفاده می کنند و حتی مورد اذیت و آزار قرار می دهند.
اما این نفهمیدن و درک دیگران معمولا برای شان گران تمام می شود. آنها همیشه در رنج و تشویش به سر می برند. مدام باید دوستان و همکاران و عزیزان شان را اگر اهمیت و خاص بودن شان را تایید نکنند از خود برانند. بسیاری از نارسیسیت ها دیوار بلندی بین خودشان و دیگران می کشند و در یک تنهایی رنج آور پنهان می شوند.
Why Do Narcissists Need Other People to Validate Them?
ادامه دارد
