همه ما در زندگی عزیزانی داریم که می بینیم دارند تصمیمات اشتباه می گیرند. زیادی می ترسند یا زیادی ریسک می کنند. بدبین هستند. یا به نظر ما بیش از حد خوشبین هستند.
برای ما مثل روز آشکار است که این افراد، سیستم فکر کردن شان منطقی نیست و احساسات و واکنش های عاطفی، عامل اصلی تصمیم گیری های شان است.
به هر دری هم بزنیم معمولا تغییری در رفتارشان ایجاد نخواهد شد. تنها چیزی که تلاش ما برای تصحیح شان ایجاد می کند حس اذیت و شرم و گناه است و برای همین به مرور به نفرت از ما می رسند.
دیوید هیوم از اولین فیلسوفان دوره تبیین قرار و مدار علمی، جمله معروفی دارد از اینکه: « منطق ما برده احساسات ما است» این جمله در درجه اول دارد این واقعیت تلخ را برمی شمرد که همه ما انسانها مفیدترین تصمیمات را نمی گیریم.
ذهن همه ما مدام دارد در برابر هجوم انواع دلایل احساسی خود ما،عقب نشینی می کند. چون به قول دیوید هیوم منطق ما برده احساسات ما است. در یک کلام همه ما قادریم احساسات مان را منطقی جلوه دهیم.
آدمها ماشین نیستند که قادر باشند بهترین و مفیدترین و موثرترین انتخاب را داشته باشند. چون هر انسان ترکیبی است از انواع ترسها و تجربیات تلخ به همراه انواع قابلیت های ژنتیکی مختلف که به آنها اجازه می دهد واکنش متفاوت به یک مسُله داشته باشند. حتی دوقلوهایی که از هر نظر شبیه هم هستند در مورد یک اتفاق یا تجربه، تصمیمات مختلف می گیرند.
اگر نگران عزیزان مان هستیم که مدام از احساسات غیر منطقی پیروی می کنند و خودشان را در رنج و دردسر می اندازند سعی نکنیم به آنها احساس شرم و گناه بدهیم. اصراری بر هدایت و تصحیح شان نداشته باشیم. موثرترین کاری که می توانیم بکنیم پذیرفتن این واقعیت است که آنها دارند از یک نوع منطق استفاده می کنند که برآمده از وجودشان است.
برای همین به جای تصحیح و ارشاد و راهنمایی سعی کنیم فقط درک شان کنیم. همدلی داشته باشیم و بفهمیم که تصمیمات شان به اندازه تصمیمات و روش و رفتار ما از نوعی منطق برخوردار است و یک حق طبیعی و فردی است حتی اگر به نظر ما اشتباه است.
شاید در این حالت است که آنها اعتماد بیشتری به ما و نحوه تصمیم گیری ما و منطق ما توجه کنند.
image source
https://www.learning-mind.com/
