آدمها برای شان سخت است یک تعریف یا تشویق را بپذیرند. تقریبا اغلب ما واکنش راحت و منطقی نداریم.. یا خجالت می کشیم یا خودمان را محق تشویق نمی دانیم. یا باور نمی کنیم کار مهم جالبی انجام دادیم.
معمولا نمی توانیم از سد دهها احساس و واکنش اولیه که بلافاصله به ذهن ما می رسد عبور کنیم.
فکر می کنیم نکند طرف دارد سر به سر ما می گذارد؟ نکند توقع دارد جبران کنیم؟ ایا قصد خاصی دارد؟ از همه بدتر این احساس در ما ایجاد می شود که اگر تشویق و تعریف را بپذیریم داریم اعلام می کنیم که چقدر از خود راضی هستیم.
بعضی از ما با عینک بدبینی به دنیای پیرامون می نگریم و تشویق و تعریف دیگران به نظر مشکوک و غیرواقعی است.
وقتی با یک تشویق ساده روبرو می شویم ناخودآگاه سعی می کنیم آن را جدی نگیریم و بگوییم داری غلو می کنی یا اصلا کاری که کردم مستوجب تشویق یا تعریف نیست و …
ما با رد کردن یا یا نپذیرفتن یا کم بها دادن تشویق دیگران، داریم به آنها می گوییم قضاوت تان غلط است.
حتی اگر آدم درویش مسلک و سر به زیری هستیم ایرادی نخواهد داشت در حد یک تشکر ساده، پاسخ تشویق و تعریف را بدهیم.
می توانیم خیلی ساده بگوییم: « ممنون. چقدر در این لحظه نیاز به یک تشویق یا تعریف داشتم. همه روز حالم گرفته بود»
می توانیم خیلی صمیمی متقابلا اگر نکته مثبتی به یاد ما می آید در جواب تشویقش، اشاره کنیم.
یک راه خوب و عملی برای آسان ساختن پذیرش یک تشویق این است که خودمان هم دیگران را مورد تشوق قرار دهیم.
انتقال حس خوب، اصلا ضرر ندارد و واقعا برای سلامت روح و روان، مفید است.
How to Accept a Compliment With Class
Photo by Austin Human on Unsplash
