همه آدمها در اوقات فراغت و یا تنهایی به شخصیت های فیلمها و سریالها و قصه ها فکر میکنند. رفتارشان را سعی می کنند تقلید کنند. سلیقه لباس شان را دوست دارند و روی نحوه لباس پوشیدن شان تاثیر می گذارد. با این شخصیت های خیالی حرف می زنند. جملات جالبی را که از آنها می شنوند یا می خوانند را سعی می کنند در زندگی به کار ببرند.
تا اینجای کار عادی است و جزو فعالیت های یادگیری و واکنش مغز همه ما انسانها است. ولی یک تحقیق جدید سعی کرده است نشان دهد که اولا چه اتفاقی در ذهن می افتد وقتی یک نفر با یک دوست واقعی مشغول صحبت یا ملاقات است و به همان نسبت چه فعالیت های در یاخته های عصبی مغز بروز می یابد وقتی به یک قهرمان خیالی دقت می کند.
محققین متوجه شدند که شیوه واکنش مغز انسانها وقتی با دستگاه های ثبت فعالیت مغز (magnetic resonance imaging) ، عکسبرداری می شوند تفاوت های در حین روبرو شدن با شخصیت واقعی و خیالی را نشان می دهد. اما در ضمن متوجه شده اند مغز افرادی که خیلی تنها هستند فعل و انفعالاتی که در درون ذهن شان صورت می گیرد مرز بین دوست واقعی و خیالی زیاد مشخص نیست.
به نظر می رسد افرادی که تنهاتر هستند ذهن شان وارد محوطه ایی از فکر کردن می شوند که شخصیت های خیالی برای شان به اندازه دوست واقعی جلوه می کند. به عبارتی دقیقتر اهمیت دوست خیالی و تاثیر و نیاز عاطفی که از آنها نصیب افراد تنها می شود جایگزین وجود دوست واقعی می گردد.
The boundary between real and fictional others in the medial prefrontal cortex is blurred in lonelier individualshttps://academic.oup.com/cercor/article-abstract/33/16/9677/7217125?redirectedFrom=fulltext&login=false
Image source
https://www.nytimes.com/2016/12/22/upshot/how-social-isolation-is-killing-us.html
