مراسم شاه شدن چارلز یه بالماسکه جهانیه. صدها تلویزیون و شبکه های اینترنتی و اجتماعی پخشش می کنند و در باره اش حرف می زنند. البته بعضی ها هم میگن جوکه. مسخره است. هزینه بیخودیه. دوره اش سپری شده. یه تناقضه و یه نوع حماقت که سیستم پادشاهی مشروطه رو بهش توجه جهانی بشه.
ولی یادمون نره که مراسم تاجگذاری یه مراسم تفریح فولکلور در اغلب اجتماعات بشری بود. داستانهاش، خاطرات نسل هایی که این نوع مراسم رو می دیدن بخش بزرگی از تخیل و داستان و شایعات فرهنگ عمومی رو تشکیل می داد.
مراسم تاجگذاری یک نوع ثبات موقت بود. نشانه و ابهت یک سرزمین و نشانه خوشبختی اش حداقل در روبنا بود. یک نوع مارک سازی بود. تبلیغ یک ملت و یک هویت ملی بود. به رخ کشیدن ثروت هر کشور. لباسها و معماری و جلال و شکوهی که جزو آرزوهای مردم یک سرزمین بود.
مثل رابین هود یا قصه پهلوانان و اسطوره ها و صدها مراسم فولکلور که همه جای سیاره ما سینه به سینه نقل می شده… قدیم نتفلکس که نداشتن. همش همینها بود. الان هم که اغلب بشر تاریخ میدونه یا تو کتابها و فیلم ها تصور کرده این نوع تاجگذاری خودش جذاب و جالبه…
خود مذهب به عنوان یکی از قدیمی ترین نهادهای سنتی که توش قربانی کردن و آدم اتش زدن بود اگه به روز نمی شد نابود می شد.
نهاد قدیمی سنتی دیگه ازدواجه که همه می دونیم تغییر و تحول معاصر رو به جان خریده.
مراسم سلطنتی هم می تونه با وجود سنتی بودن و متعلق به دوران سپری شده بودن همچنان تکرار بشه … مثل مراسم چارلز توش گی ها مبرقصن یا سیاها شعر میخونن و … توی مراسم تاجگذاری امسال حدود ۹۰۰ نفر مهمان از شهروندان معمولی هم توی دربار حضور دارند.
مراسم تاجگذاری های پهلوی ها و جشن ۲۵۰۰ ساله هم خیلی مورد شماتت و لعنت روشنفکرهایی ایرانی قرار گرفت ولی همه هزینه اش در مقابل تبلیغ برای هویت ملی و بازسازی تصور دنیا از « ایران» خیلی ناچیز بود. این روزها می دونیم که هر مارک و برند میلیاردها دلار خرج اسم و نام و نشونه هاشون می کنند تا دیده بشن.
