امروز صبح که بیدار شدم احساس کرختی میکردم، یه غمی وجودم رو گرفته بود.
اگه ما انواع غم رو بشناسیم میفهمیم جنس این غمی که امروز داریم مثلا از ترس هستش.
از کجا بفهمیم نوع غم رو؟! وقتی توی خودآگاه مون جستجو میکنیم، میگیم چرا غمگینم می بینیم اتفاق خاصی که نیافتاده…
مثلا تو پروسه ای که خیلی نزدیک هستی که یه کار رو تموم کنی، یه حس غمی ایجاد میشه، انگار یه قسمتی از وجودت رو که داشتی تلاش میکردی بر داری در نهایت زمین میزاری، جنس این غم از ترس هستش.
دانش، معرفته … اگه این دانش، به خورد وجودمون بره می تونیم نوع غم مون رو تشخیص بدیم، برای همین نباید در پذیرش آن غمگین باشیم.
یه نوع غم هم هست که از پایین اومدن دوپامین در بدن، میاد.
ورزش، آفتاب، قدم زدن و ورزش و حتی رقصیدن، دوپامین ایجاد میکنن.
صبها میرم می دوئم، میگم الان دوپامین میخوام، و به خودم یادآوری میکنم که من رو این موج و بدن سوارم.
میدونم اگه با نوع غمم کاری نداشته باشم مثل کامپیوتر میرم رو حالت انتظار و بی حرکت، میدونم باید خودم رو تمرین بدم با آگاهی رو بدنم.
خلاصه اینکه وقتی لازم باشه در راه کسب دوپامین حسابی جدی میشم.
