نقاشان ایرانی، بویژه در سال های گذشته به اشکال مختلف و خستگی ناپذیر در حال به تصویر کشیدن شرائط غیرعادی پیرامون خود هستند. اعتراض، دهن کجی، اغراق در فرم، رمز و راز و حتی فرار عمدی به سمت موضوعات انتزاعی، از جمله تدابیری است که با خلاقیت تمام در صحنه نقاشی ایران و در عرصه بین المللی ابراز شده است.
مجموعه آثار زینب موحد که همین اواخر در گالری های مختلف تهران به روی صحنه رفته از یک نظر، در نوع خود، تفاوت هنرمدانه جدیدی در لایه های هر بار غنی تر شونده نقاشی ایرانی تهیه دیده است.
زینب موحد با وجود آنکه موضوعِ قابل روئیت « اجحاف به زنان» در نقاشی هایش حضور اساسی دارد اما در کنار آن با تمام توان از خلق زیبایی و لطلافت زنانه آثارش ذره ای نکاسته است.
او توانسته است از طریق آرامش خطوط، فضای سرشار از رنگ، غلبه روشنایی در فضای تابلوها و سادگی و متانت فیگور زنانِ در درون تابلوها، آثار زیبایی بیافریند.
زینب موحد نیز در تابلوهای بسیار زیبایش اجازه نداد که شرائط ناهنجاری که بر زنان درون تابلوها اعمال شده است حرف اصلی را بزنند. آثار او از همه ترفندهای تکنیکی استفاده کرد تا بتواند یک لایه نقاشی آزاد و زیبا، در درون نقاشی که مجبور به کشیدن آن شده است بیافریند.
