ناراحتم از اینکه دیگران من را آدم جالبی ندونند. حس می کنم دیگران من رو رو جدی نمی گیرند. حدس می زنم آدمها می تونند بفهمند که آدم مسئله داری هستم. می خوام ثابت کنم که آدم معمولی و سالمی هستم اما نمیشه.
محسن عزیز
ما هر کاری بکنیم نگرانی و قضاوت دیگران سر جای شان خواهد بود. شاید بد نباشد این بار راه جدیدی در پیش بگیریم و در قدم اول به خودمان بگوییم که « من آدم معمولی نیستم. چون مثل بقیه آدمها مشکل دار و خل و چل هستم »
تک تک ما انسانها گیرهای عجیب و غریب داریم. عادت های ناپسند داریم. منطق و شعور مان انقدر کافی نیست که همه جواب های زندگی را داشته باشیم. ما آدمها انگیزه های بد هم داریم. خلق و خوهای ناخوشایند هم داریم. بدون اینکه متوجه باشیم خرافاتی هم هستیم. احساسات بچگانه و ناپخته به سراغ ما می آید.
افکار و اعتقاداتی داریم که ناخودآگاه از جامعه کسب کرده ایم. جامعه ایی که تشکیل شده از افراد خل و چل و خودخواه و پر از مشکلات شخصیتی شبیه خودمان…
مشکل اصلی شاید این است که مدام داریم این حالت ناکاملی را انکار می کنیم و اصرار داریم که آدم خوبی هستیم. ما شاید بهتر است بپذیریم همه نگرانیم و در حال افسوس خوردن از چیزهایی که نداریم یا نمی توانیم داشته باشند.
همه ما ناراحتیم که ما را درک نمی کنند. قضاوت شان نسبت به ما درست نیست چون اصرار داریم خودمان را خوب و آرام و کامل و کنجکاو و جالب معرفی کنیم.
یکبار برای همیشه ما انسانها بهتر است بدون شک و شبهه بپذیریم که موجود متناقضی هستیم. یک ظرف بی ثبات پر از اخلاق و افکار متضاد… بپذیریم که همه ما قادر به اشتباه و اجرای نیت های بد هم هستیم…
اگر این حقیقت واقعی ولی دشوار را بپذیریم شاید بتوانیم قدم های بیشتری برای راحت بودن روح بیقرارمان برداریم. هر لحظه باید به خودمان یادآوری کنیم که آدم مسئله داری هستیم و مدام تصمیمات غلط و براساس منفعت شخصی می گیریم.
ما می گوییم که نظر و قضاوت دیگران مهم است ولی در واقعیت ما اصلا بهایی به آنها نمی دهیم. مشکل ما شاید این است که همیشه داریم بدی های خودمان را پنهان می کنیم.
image source
https://www.talkspace.com/
