ناراحتم از اینکه دیگران من را آدم جالبی ندونند. حس می کنم دیگران من رو رو جدی نمی گیرند. حدس می زنم آدمها می تونن بفهمند که آدم مسئله داری هستم. می خوام ثابت کنم که آدم معمولی و سالمی هستم اما نمیشه.
محسن عزیز
شاید بد نباشد این بار در قدم اول به خودت بگویی که: « من آدم خوب و بی مسئله ایی نیستم. و مثل بقیه آدمها مشکل دارم»
تک تک ما انسانها گیرهای عجیب و غریب داریم. عادت های ناپسند داریم. منطق و شعور مان آنقدر کافی نیست که همه جواب های زندگی را داشته باشیم. ما آدمها انگیزه های بد هم داریم. خلق و خوهای ناخوشایند هم داریم. بدون اینکه متوجه باشیم خرافاتی هم هستیم. احساسات بچگانه و ناپخته هم به سراغ ما می آید.
همه ما افکار و اخلاقی داریم که ناخودآگاه از جامعه کسب کرده ایم. جامعه ایی که تشکیل شده از افراد خل و چل و خودخواه و پر از مشکلات شخصیتی شبیه خودمان…
مشکل اصلی تو شاید این است که مدام داری این حالت ناکاملی را انکار می کنی و اصرار داری که آدم خوبی هستی. شاید همه ما نگرانیم و در حال افسوس خوردن از چیزهایی که نداریم یا نمی توانیم داشته باشند.
همه ما اصرار داریم خودمان را خوب و آرام و کامل و کنجکاو و جالب معرفی کنیم.
یکبار برای همیشه ما انسانها بهتر است بدون شک و شبهه بپذیریم که موجود متناقضی هستیم. یک ظرف بی ثبات پر از اخلاق و افکار متضاد… بپذیریم که همه ما قادر به اشتباه و اجرای نیت های بد هم هستیم…
اگر این حقیقت واقعی ولی دشوار را بپذیریم شاید بتوانیم قدم های بیشتری برای راحت بودن روح بی قرارمان برداریم. راه آرامش واقعی این است که هر لحظه به خودمان یادآوری کنیم آدم مسئله داری هستیم و طبیعتا تصمیماتی براساس منفعت شخصی می گیریم.
image source
https://www.talkspace.com/
