ضریب هوشی داروین و بسیاری از دانشمندان بزرگ جهان خیلی بالا نبود. احتمال می دهند که آی کیوی داروین حدود ۱۳۰ بود که توی هر کوچه و و خیابان یکی با همین مقدار هوش دارد از کنار ما رد می شود.
او فقط دانشمندی بود با یک پرنسیپ بسیار مهم:
من یک قانون طلایی را همیشه پیروی می کردم. به خودم قول قطعی دادم که هر نظر و نگاه علمی که مخالف نظرم بود را حتما توجه و یادداشت کنم. من هیچوقت این قانون را زیر پا نگذاشتم.
به عبارتی ساده قانون طلایی داروین این بود که هیچوقت فکر نکند هر آنچه که خودش فکر می کند همه واقعیت است.
داروین نگاه و تعجب و سوالش همیشه این بود که بفهمد بیرون از تصور و تعریف فردی که از جهان دارد چه چیزهای دیگری وجود دارند.
تفکر علمی همیشه در جستجوی یافتن یا کشف نظر و پدیده ایی است که مخالف و حتی متضاد با آنچه که همه قبول دارند باشد. ما انسانها در زندگی معمولی دنبال تایید هر آنچه که باور داریم هستیم.
مغز و حواس ما نمی تواند این هشدار روی آینه بغل ماشین را در زندگی معمولی به کار ببرد که « اشیایی که درون آینه بغل می بینید نزدیکتر از آن هستند که دیده می شوند»
ما انسانها در زندگی معمولی حتی اگر به یک پدیده شک کنیم برای تشخیص بهتر به مقایسه خودمان با دیگران تن می دهیم.
ما اگر به مقدار جذابیت خودمان شک داریم به تعریف و حد متداولی که از زیبایی در مجلات و مثلا ایستاگرام وجود دارد پناه می بریم. برای همین اغلب ما نتیجه می گیریم یا زشت هستیم یا در بهترین حالت قیافه معمولی داریم.
برای همین برای ما دشوار و غیرعادی است دیدن زوج هایی که نسبت جذابیت و زیبایی شان از دید ما و تعریف عمومی جور در نمی آیند ولی در واقعیت وجود دارند.
هزاران سال ما انگشت دست را در بدن انواع جانوران می دیدیم ولی تعریف عمومی این بود که انسان از جنس بقیه موجودات روی زمین نیست. این قانون طلایی داروین بود که به او اجازه داد تعریف و نگاه متفاوتی به حیات بر روی زمین پیدا کند.
Darwin’s Golden Rule Will Completely Change the Way You Think About Yourself
Image Source
https://unsplash.com/@hulkiokantabak
