من ۲۳ سال دارم یک دوره ی اعتیاد شدید به حشیش را تازه پشت سر گذاشته ام و حدود یک ماه است که مصرف نکرده ام. من در شهرستان زندگی میکنم.
در این چند سال اخیر به شدت بد اخلاق و عصبی شده ام. دوست دختر هایی هم داشته ام اما پایدار نبوده اند و همیشه از نبود کسی که مرا بفهمد رنج برده ام و استرس سینگل بودنم با دیدن روابط بقیه بیشتر میشود.
در خانه ی پدر هم هستم و مدام استرس می دهند. خانواده را برای اعتیاد ها یا قرص اعصابی که به تجویز پزشک میخورم مقصر می دانم.
تمام شب های چند سال اخیر را شبی سه ساعت به پیاده روی گذرانده ام و یک پاکت سیگار دود کرده ام. تا کمی ذهنم باز شود اما همیشه اضطراب دارم و تپش قلب بالا و عرق میریزم آیا مسیر من سر به سوی نابودی دارد؟ وقت آن شده که نگران خودم باشم؟
سامان عزیز
۱- تو هیچ مشکل خاص یا ناهنجاری یا رفتار غیرعادی یا روانپریشی نداری.
۲ – تو باید و باید و باید دست از مقصر خواندن خانواده در بزرگسالی بکشی. اما و اگر هم ندارد وگرنه تغییری ایجاد نخواهد شد.
۳- ماری جوانا یا حشیش یا علف یا هر چه اسمش هست ضررش صد بار کمتر از یک پاکت سیگار کشیدن در روز است.
من خودم مصرف نمی کنم ولی در کانادا و بخش بزرگی از امریکا و اروپا مصرف و خرید آن آزاد و سالم تشخیص داده شده است. ضرر در افراط است.
۴- سعی کن یک برنامه ۵ ساله ساده و قابل اجرا، برای خودت بچینی. از یافتن یک کار یا روی تحصیلت وقت جدی بگذاری
۵- به هر شکل ممکن و با هر انعطاف لازم به آشتی و همراهی با خانواده برای ماندن در خانه و پس انداز دقیق درآمدت برسی. خیلی ها این امکان را هم ندارند.
۶- دور کردن ذهن و اندیشه منفی در باره مجرد بودن یک اصل اساسی سلامت روحی تو خواهد بود. نیمی از بزرگسالان غرب ترجیح می دهند مجرد باشند وبدون اینکه منزوی یا غیراجتماعی باشند.
۷ – سیگار را به حداقل برسان یا ترک کن… بی پولی یا بی دوست یا بدون دوست دختر بودن عمدتا می تواند مربوط به عوامل بیرون از تو است. حل بخشی از مشکلاتت فقط به یک نفر نیاز دارد. خودت…
وقتی قدم های اول و بسیار ساده و کوچک را مداوم برداری بقیه قدمها و شانس و موقعیت با تو همراه خواهد شد. حتی اگر دهها بار قولت را بشکنی…
گفتنش آسان است اینهایی که برایت نوشتم ولی به هر حال بخشی از راه های آرامش و بهروزی می تواند باشد 🙂
