سلام. من چهل و چهار ساله هستم. فرصت های زیادی داشتم که اگر کمی ریسک می کردم یا شانس می آوردم مسیر زندگی ام تغییر می کرد. الان ولی افسوس می خورم چون از این شخصیت و موقعیت و زندگی که دارم راضی نیستم. مدتی است که خودم را جای دیگران می گذارم. دیگرانی که تصمیم دیگر گرفته اند. درسی دیگر خواندند. انتخاب دوست یا همسرشان متفاوت بود. آیا این توقعی که از خودم و زندگی دارم غلط است؟
امیر عزیز
این تصور و احساسی که از زندگی خودت داری یکی از قدیمی ترین دغدغه های انسانی است. ذات ما انسانها زیاده خواه است و مطمئن باش همه افرادی که دوست داری زندگی ات مثل آنها باشد هم از موقعیتی که دارند ناراضی اند و بیشتر می خواهند.
در هر مسابقه ورزشی آنکه نفر چهارم شد ناراضی است که چرا کمی بیشتر تلاش نکرده است تا روی یکی از سکوهایی قهرمانی بایستد. نفر سوم هم پشیمان است چرا به خاطر یک ذره تفاوت، نفر دوم نشده است و نفری که مدال نقره گرفت ناراحت است که چرا مدال طلا از چنگش درآورده شده است.
حتی اگر آرزوی تبدیل شدن شخصیت و وضعیت مان به افراد دیگر را در سر بپرورانیم ولی در عمق وجودمان، نمی خواهیم هویت خودمان را از دست بدهیم. ما فقط می خواهیم کار و شغل و پول و شهرت و موفقیت و تصمیمات آنها را نصیب خود کنیم.
این پشیمانی ها و افسوس ها و آرزوها معمولا در میانسالی بیشتر بروز می کند چون در جوانی فکر می کردیم فرصت بیشتر خواهیم داشت برای آنچه که می خواهیم باشیم.
همه انتخاب ها و تصمیماتی که داشتیم بدون شک اشتباه نبود. کارهایی که نکردیم هم ناشی از وجود منحصر به فرد تک تک ما است.
ما هر کاری بکنیم و هر وضعیتی داشته باشیم راضی نخواهیم بود. این اصل را اگر در نظر بگیریم می شود نگاه مهربانتر و محترمتر به خودمان داشته باشیم.
