آدمها بدشان نمی آید در زندگی شان، فردی را بیابند که بتوانند به دانش و تجربه و خردمندی اش تکیه کنند. همه ما امیدواریم یک آموزگار یا راهنما یا الگوی فردی در زندگی پیدا کنیم.
تصور عمومی این است که آدم های خردمند و اهل نصیحت و راهنمایی باید افراد مسن باشند ولی از یک جهت می شود این احتمال را مطرح کرد که افراد جوان هم توانایی تشخیص و راهنمایی دیگران را دارند. بخصوص اگر راهنمای مورد نظر، دوره جوانتر خود آدم باشد.
همه ما از محله دوران جوانی یا اولین محل کار یا دبیرستان و دانشگاه مان وقتی گذر می کنیم احساسات و خاطراتی از آن زمانها به سراغ ما می آید. بیشتر از همه متوجه این حس می شویم که انگار یک فرد دیگر بوده ایم. ترس ها و نیازها و امید های ما فرق داشت.
در واقعیت زندگی، وقتی به شخصیت قدیمی تر خود، دقت می کنیم متوجه تاثیرات رفتار و انتخاب های دوران جوانی خود می شویم. دوستی هایی که در دهه ۲۰ زندگی ایجاد کرده ایم. تصمیماتی که برای درس خواندن و شغل گرفته ایم و خطاها و موفقیت هایی که کسب کرده ایم. به عبارتی هر چه بودیم باعث ایجاد شخصیت و موقعیت کنونی ما شده است.
از این زاویه دید، اگر به اعمالی که الان از ما سر می زند، و نگرانی ها و غصه ها و امیدهایی اکنون خود بنگریم شاید بتوانیم تعریف و شناخت درست تری از ۱۰ سال بعد خود داشته باشیم.
شاید پیشبینی ما از هویت و شخصیت ۱۰ سال بعد ما درست در نیاید ولی یاد می گیریم همیشه و در هر سن، تامل لازم را برای انتخاب ها و تصمیمات مان به کار ببریم چون می فهمیم که حتما نقش مهمی در هویت آینده ما خواهند داشت.
Your Younger Self Is Your Greatest Mentor
