همه ما رنج و اذیت ناشی از اعتماد به دیگران را تجربه کردیم. سواستفاده از اعتماد از بچگی تاکنون بخش قابل توجهی از خاطرات ما را در بر می گیرد. اما واقعیت زندگی اجتماعی بشر، حکایت از این دارد که اعتماد، عملا رفتار هوشمندانه تری است.
می گویند هر چه جامعه کوچتر باشد اعتماد در آن بیشتر است. می گویند آدم ها به متاهلین و آنهایی که اصلا ازدواج نکردند بیشتر از آنهایی که طلاق گرفته اند اعتماد دارند. اعتماد نسبت به رسانه ها و حکومت ها مدام کمتر می شود. ولی عدم اعتماد به « دیگران» عملا، شانس زندگی بهتر را کاهش می دهد.
در یک تحقیق معروف به نام بازی اعتماد که دو نفر شرکت کننده دارد به نفر اول یک وجه ثابت پاداش دادند ولی از وی می خواهند بخشی از آن را با نفر دوم سهیم شوند. تیم محقق وجه ارسالی نفر اول را سه برابر کردند و به نفر دوم دادند. بعد از نفر دوم خواستند بخشی از هدیه اش را به نفر اول بدهد. عملا مسیر کنترل شده هدیه بیشتر به نفر دوم باعث شد نفر اول به دریافت وجه بیشتر از پاداش اولیه خودش برسد. به عبارتی، سیستم عمومی متکی بر بخشش و اعتماد به دیگران، باعث افزایش سود و پاداش می شود.
در زندگی مان، اگر بی اعتمادی ما به دوست و معشوق و شراکت اقتصادی و حتی فرصت آشنایی با دیگران بیشتر باشد شانس کمتری می یابیم که در معرض موقعیت های بهتر و بیشتر قرار بگیریم. اعتماد به نفع ما است چون هم تجربه بیشتر کسب می کنیم هم بر آگاهی فردی ما نسبت به هر انسان یا اتفاقی بیشتر می شود.
بی شک هر چه اعتمادمان نسبت به انواع « دیگران» بیشتر باشد شانس سواستفاده از ما بیشتر می شود اما این ترس و ضایعه اگر بشر را بی اعتماد می ساخت ما هرگز از محوطه زندگی قبیله ایی و بدوی خارج نمی شدیم.
ما انسانها از اعتمادی که به دیگران خواهیم داشت بیشتر می آموزیم. نمونه مهم زندگی در این زمینه اعتماد به علم است. هر چقدر اعتماد بیشتر به نصایح و دستاوردهای علمی داشته باشیم شانس سلامت ما بیشتر است. تحقیقات نشان داده است افرادی که داروهای شان را مرتب و بر حسب نسخه نمی خورند یا توصیه های پزشکی نظیر واکسن زدن یا حتی مراقبت های پیشگیری یک بیماری واگیر را با بی اعتمادی روبرو می شوند به سلامت خود اجحاف می کنند.
The smart move: we learn more by trusting than by not trusting
image source
https://www.quickanddirtytips.com/
