این اواخر در ایران، لحن جدیدی از ترانه سراییِ مردان خوش قیافه و خوش صدا رواج گرفته است که شاید بتوان لقبِ « ترانه های مردان دلشکسته» را به این نوع آوازهای شهری داد. ترانه های لطیفی که مدام از بی وفایی، غفلت و احتمالا خیانت معشوقه ها می گویند.
به طور مشخص می توان به مجموعه ایی از نسلِ مردان جوان ترانه خوان نظیر امیر عظیمی، سامی بیگی، شهرام شکوهی و امیرعلی اشاره کرد که به مرحله مطلوبی از کیفیتِ موسیقی متوسط پسند رسیده اند. جوانان ظریف و حساسی که موسیقی شان تفاوت چندانی با تولیدات موسیقی نوع لس آنجلسی ندارد ولی حس متین و محجوب تری را انتقال می دهند.
موسیقی مردان دلشکسته به ابراز یک ترس و شکِ جدیدِ مردانه در باره دختران و زنان ایرانی دامن می زند. شاید ترانه های مردان دلشکسته اعتراض یا واکنش غریزی است به تغییرات و حساب و کتاب های عشق و عاشقی جدید ایرانی… شاید این نوع ترانه ها، بازگویِ تغییراتی است که به هرحال یا وجود دارد و یا در حال شکل گیری است.
سخته یه عمرعاشقی حاصل نداشته باشه/ اون که همه کست بود تنهات گذاشته باشه/ سخته قبول کنی عشق یعنی جدایی ساده ست/ آیندهِ دلبستگی آلوده به درد و گریه ست (محسن یاحقی)
