چه کار کنند؟ وحشتزده اند. اعتمادی نه به آمار حکومت در باره شیوع و تلفات کرونا دارند و نه به مدیریت بی کفایت شان… این مردم به ناگزیر به واکنش طبیعی و غریزی شان پناه برده اند. فرار می کنند. به هر جا که بتوانند. به روستاها و ییلاق های آبا و اجدادی شان. حتما کارشان درست نیست ولی در لحظات بحران، کارمندان حکومتی باید مقررات حفظ منافع عموم را سریع و دقیق مشخص کنند.
در وضعیت بحرانی مردم یک جامعه نباید یکباره تبدیل به شهروند مدنی کامل شوند. در هر جامعه در هر نقطه سیاره ما درصد قابل توجهی نمی دانند و حتی اگر فرصت داشته باشند نمی خواهند به قوانین اضطراری عمومی گردن نهند. جلوی چشم جهان این استان ووهان چین است که کاملا توسط حکومت قرنطینه شد. ۱۰۰ میلیون انسان از سطوح مختلف زندگی و اقشار و تربیت…
مردم ایران به طور تجربی و غریزی می دانند که قدرت مرکزی مشخص و مسئولی وجود ندارد. آیت الله ها اجازه بستن قم و ضریح مذهبی شهر را نمی دهند. زوار از سراسر ایران در آن مشغول انتقال و تکثیر کرونا هستند. کشور ایران دارد به صورت ملوک الطوایفی اداره می شود. هنوز در اوج شیوع قم قرنطینه نیست.
حکومت ایران در سه هفته اول ورود کرونا فقط انکار کرد. بعد آن را به مسخره گرفت. مجری خبر تلویزیون سراسری اعلام کرد که مردم نترسید من خودم کرونا داشتم خوب شدم.
همه چیز متاسفانه دهها سال است اول از همه هر برنامه ایی باید برای حفظ نظام باشد. آمار شیوع و تلفات کرونا به نفع نظام نیست. ایران کرونایش به ۲۲ استان پخش شده است.
یک نمونه رفتار درست و منطقی در طی شیوع کرونا از این حکومت سر نزده است. کرونا به دست این نادانان دارد به فاجعه ملی تبدیل می شود. تاجیکستان ببینید چه مدیریتی تاکنون داشته است. همه دنیا… ایران هنوز دارد فقط یک دهم تلفات و شیوع را گزارش می دهد. اگر اطلاعات درست از این بحران باشد مردم عادی هم تصمیمات شان مناسب تر می شود.
دست برداریم از سر ملت بدبخت شده و بحرانزده و تحقیر شده… اگر واقعا نگران شان هستیم تک تک مان خبرهای درست و شیوه های درست مقابله ساده و عملی با این بیماری واگیر را تبلیغ و اجرا کنیم. در خانه بمانیم و دست مان را بشوییم. تنها راه نجات کشور از این بلای مرگبار خود مردم ایران هستند.
تحقیر دردی را دوا نمی کند. این سنت همیشگی حکومت مذهبی ایران است. انها مردم را انقدر فریبخورده و گمراه می دانند که یک تلگرام ساده را از آنها منع می کنند. این تفکر قیم مابی است که به بی شعور خواندن مردم می رسد.
قوانین مشخص کنترل بحران، اساسا برای ادم های معمولی است که سطح اطلاعات یا تصمیم گیری شان کافی نیست یا به هزاران دلیل نمی دانند چه رفتاری برای وضعیت کنونی مناسب است. مردم عادی قرار نیست برای حفظ سلامت شان شهروند مدنی کامل باشند. حکومت ها را برای همین روزها اورده اند که در دوران بحران تصمیمات مشخص برای همه سطوح ملت بگیرد.
