موضوعی که برای من موقع خوندن یه داستان خیلی مهمه، اینه که نویسنده نخواد روشنفکر بازی در بیاره و اظهار فضل بکنه و مثل خیلی از نویسندگان وطنی بخواد تمام مشکلات بشر رو توی یک داستان حل بکنه! خلاصه کلام: «ادبیات پیش از آنکه وظایف دیگری را بر عهده داشته باشه باید دارای جذابیت باشه»
برادران سیسترز یک داستان خطی جذاب داره. از صحبت‌ها و ادعاهای کسل کننده در اون خبری نیست. بابت پولی که برای این کتاب پرداخت می‌کنید و وقتی که برای خواندنش می‌گذارید اصلاً پشیمون نمی شید و صد البته که می‌تونه جزو کتاب‌های پیشنهادی باشه برای کسانی که به سینما علاقه دارن و یا ذهن تصویرسازی دارند.
نحوه صحبت کردن افراد درون قصه از تکنیک های جالبی استفاده می کنه، اتفاقات و خاطرات خیلی به جا و مهندسی‌شده توی قصه چیده می شه رابطه بین دو برادر رو با مهارت تمام نشون می ده. «پاتریک دوویت» یک نویسنده چیره دست است. کاش نویسنده های وطن یه کم از این نویسنده یاد بگیرند، که می شه یه قصه ساده تعریف کرد و شاهکار ساخت.
قصه بامزه «برادرانِ خواهران» مربوط به دوران هفت تیرکش های غرب امریکا است. راوی داستان «ايلای سيسترز» و برادرش چارلی، آدمكش هايي هستند كه ماموريت دارند فردی به نام «هرمن كرميت» رو بکشند. طنز داستان از همون نام كتاب شروع می‌شه، دو برادر آدمکش با نامِ فاميلی سيسترز- خواهران –
بنظرم ترجمه پيمان خاكسار بهترین کارش بوده و بدون حشو و اضافه است. خوندن «برادرانِ خواهران» به دليل راحت بودن شیوه قصه گویی به سرعت پيش مي ره. طوری که یک روزه هم تموم می شه.
پایان غیرمترقبه داستان بیشتر از هر چیزی به دلم نشست و با همه تلخی‌اش، خاطره شیرینی از یک زندگی به جا گذاشت. امیدوارم این اولین و آخرین اثری نباشه که از پاتریک دوویت می‌خونم.
