می گویند:« تمدن در هر جامعه فقط در حدِ لایه نازکِ یخ، در حال پیشگیری و کنترل رفتار بشر هستند. اگر این لایه به دلائل مختلف بشکند تمدن هر ملتی به سرعت، انباشته از خشونت و وحشیگری می شود.» مثال بارز آن آلمان فرهیخته بود که در اوج شعور فرهنگی اش در دوران بحراني بين دو جنگ جهاني، تمدنش فرو ریخت.
آلمان در یک دوره کوتاه مدت و پس از بحران های سریع اجتماعی و اقتصادی، توسط یک ایدئولوژی متکی بر نفرت، تبدیل به جامعه ای شد که به خودش اجازه داد تا انسانهای متفاوت با خودش را به کوره های آتش بسپارد.
در اطراف ما، نیز این اواخر، تقریباْ همه کشورهایی که تمدن های شان، قدمت های هزاران ساله داشته است در چرخه نفرت و بدبيني از هم پاشیده شدند.
هيچكس منكر اين حقيقت نيست كه مديران سياسي جامعه مي توانند نقش مخربي را براي هر مملكت ايفا كنند اما با همه بدي ها، فساد و بي عدالتي، شهروندان جامعه مي توانند در زمينه هايي كه امكانش هست جلو فروريختن لايه باريك تمدني را بگيرند.
بدون اینکه منکر شرایط بد باشیم همه ما می توانیم با واکنش های بسیار طبیعی نظیر ساده و مفید زندگی کردن، از تخریبي كه در اخلاق عمومي ايجاد شده است بكاهيم.
در دوران بحراني كه توهين، تحقير، دزدي و رشوه به خاطر مديريت هاي ناهنجار همه كشور را آسيب پذير ساخته است فقط کافی است مهربانی و احترام به همسر، فرزند، همکار، مشتري، همسایه و حتي حیوانات و طبیعت پیرامون را از یاد نبریم.
به سهم خودمان تا آنجا که امکان دارد نگذاریم لایه باریکِ تمدن ایرانی بشکند.
