تیم فوتبال خوبی داشتیم ولی امان از افراطی ها

چرا به فوتبال از دریچه اصلی خودش یعنی رقابت فیزیکی٬ ابراز وجود و فرصتی برای جشن و سرور عمومی نمی نگریم؟

چرا دوباره شاهد ابراز نظرهای توهم آلود از طرف چپ و راست افراطی در فضای بسیار سیاسی شده هستیم و تکرار اتهامات مشابه شان به ورزشکاران و مردم؟ چرا شادی های معمولی مردمی که دوست دارند تلاش تیم ملی خود را جشن بگیرند با اتهام خود کم بینی و تسلیم طلبانه تفسیر می کنند؟

افکار انحصارطلب٬ خشن و ضد جشن و شادی فکر می کنند بازنده خوب بودن نوعی ذلت پذیری است. آنها با هیاهو٬ مدام به فرهنگ دشمن تراشی٬ دامن می زنند و حتی در مخیله شان می گنجد که با تناقضی عجیب٬ حذف تیم ملی فوتبال را به همدیگر هم نسبت دهند. تندروها می گویند حکومت می ترسد تیم ما پیروز شود چون مردم به خیابان می ریزند پس با مدیریت آگاهانه تیم را مجبور به شکست خوردن می کنند. محافظه کاران هم می گویند  کار کار دشمن است و آنها نمی خواهند ما برنده شویم و …

نکته جالب این است که اگر هم تیم ملی به مرحله بعدی راه می یافت نغمه های ناهنجار جدید توسط هر دو جناح افراطی کوک می شد. یک گروه بر عکس ادعای قبلی اش این اتهام را عنوان می کرد که نباید به پیروزی ایران زیاد بها داد چون حکومت از آن بهره برداری می کند و انحصارطلب داخلی اذعان می کردند که ضد انقلاب بی دلیل این پیروزی را بزرگ می کند تا با آمدن به خیابان نقشه دشمن برای ایجاد فتنه جدید فراهم شود. متاسفانه ایران مدتهاست در چنبره اندیشه مطلق بین و متوهمی که هر پدیده اجتماعی را با منطق سیاه و سفید و زرد و سرخ محک می زنند گیر کرده است.

به نظر کارشناسی یک فوتبال دوست ساده٬ که کودکی اش با خاطره لذت بخش فوتبال گل کوچک توام است٬ وقتی فهمیدم تیم ایران توانسته است به جام جهانی راه یابد آن را به خودی خود یک پیروزی بزرگ به حساب آوردم. حضور ایران در رقابتهای جهانی باعث شد که چندین ماه با علاقه و هیجان منتظر بازی ها باشم و روزهای بسیار جذاب انتظار و ساعت های فراموش نشدنی دیدن مسابقات در کنار دوستان داشته باشم.

تماشای بازی ها٬ به زندگی ما تب و تاب جدیدی داد و خاطرات فرحبخشی برای ما ایجاد کرد. طبیعی است که خرسند باشیم چون در نهایت دیدیم که تیم ما با هر چه که در توان داشتند بازی کردند.

به نظر من٬ تیمی که توسط کیروش برای مسابقات جام جهانی برزیل تدارک دیده شده بود از بهترین تیم های نیم قرن اخیر کشور بود. تیمی که بازی احترام برانگیز و در سطح جهانی در برابر آرژانتین از خود نشان داد. تیمی که تشنه پیروزی بود و در بازی هایش شانس های بسیاری برای ایجاد سرانجام های متفاوت ایجاد کرده بود. تیمی که در پایان این دوره از مسابقات به همراه نیمی از تیم های دیگر جام جهانی بعد از رقابتی جانانه حذف شد.

تیم فوتبال خوبی داشتیم ولی امان از افراطی ها.