بعضی ها شاید فکر کنند پشیمان شدن نوعی خودآزاری است ولی من معتقدم پشیمانی، بازگشت مجدد به تجربیات زندگی است. پشیمانی یک تلاش مداوم است برای آشتی با اعمالی است که قبلا مرتکب شده ایم.
یادم می آید که در کودکی با پسری همبازی بودم که مسبب آن، آشنایی والدین ما بوده اند. به یاد دارم اسباب بازی دوستم را که به تازگی در جشن سال نو هدیه گرفته بود به عمد خراب کرده ام.
من 6 ساله بودم که از نیوجرسی به پایتخت پرو، لیما رفته بودیم. درخانه همبازی ام، در کنار او و سایر بچه ها احساس یک ماهی که توی تنگ اسیر شده را داشتم. نتوانستم خجالتی بودن و تک افتادن خودم را تحمل کنم و از جمع بچه ها دور شدم. من هدیه کریسمس پسر مزبور را به بالکنی خانه شان بردم.
هدیه او یک تخته طراحی کوچکِ مغناطیسی بود که می توانستی رویش طرحی بکشی و با حرکت دادن دگمه بر روی صفحه، آنها را پاک کنی و تصویر دیگری بکشی … من هدیه اش را روی نرده آهنی بالکن گذاشتم و به عمد خواستم که تعادلش را روی لبه نرده حفظ کنم. من می دانستم که شانس سقوط تخته طراحی تقریبا حتمی است و طبیعتاً افتاد و شکست. من یواشکی آن را کنار یکی از صندلی های داخل خانه اش گذاشتم.
من شاید ناخودآگاه می خواستم به پسرک ثابت کنم که تصویری که از من به عنوان یک بچه غریبه و عجیب دارد درست است. برای کاری که کرده بودم باید احساس ندامت می کردم ولی ندامت وقتی صورت می گیرد که نسبت به فرد مقابل، نوعی دلسوزی وجود داشته باشد که من در آن لحظه برای آن پسرک نداشتم.
ولی اکنون برای شکستن هدیه متعلق به آن پسر کوچک، پشیمانم. اعترافی که به من اجازه داد احساسات اولیه ام و رفتار ناپسند خودم را تشخیص دهم. پشیمانی شاید بازبینی انتخاب هایی است که در گذشته داشته ایم. من از طریق احساس پشیمانی، امیدوارم به شناخت کاملتری از خود برسم.
http://www.aeonmagazine.com/being-human/regret-is-essential-to-the-good-life/
