در عالم واقع، هیچ چیز برتری موسیقی عامه پسند، پاپ راک را تهدید نمی کند. تمام مقامها متعلق به انگلیس است. لندن پایتخت بی چون و چرای تمام گروه های جریان ساز موسیقی عامه پسند در چندین دهه گذشته بوده است. همین فرهنگ را هم به امریکا صادر کرده اند اما چرا موسیقی عامه پسند، در انحصار انگلیس و امریکا و بطور کلی کشورهای انگلیسی زبان است؟
صدها سال است کشورهای مهم و بزرگ غرب اروپا، تمام زمینه های علمی و فرهنگی را به انحصار خود در آوردند. البته بین خودشان در زمینه های مختلف، کشور و منطقه خاصی ممکن است پیشرو باشد. اما بقیه نیز به دنبال همان کشور، حضوری بسیار فعال دارند. پاریس پایتخت نقاشی و نویسندگان رمانهای بزرگ است. آلمان و اتریش سرزمین موسیقی کلاسیک و آهنگسازان آن است. ایتالیا معماری شگفت انگیزی دارد. اما اینطور نیست که بقیه در همین زمینه ها بزرگان صاحب سبک نداشته باشند.
اما به نظر می رسد موسیقی پاپ و راک، تنها موردی است که ارتباط در آن کاملا یک طرفه است. مسلما جهانی شدن زبان انگلیسی و گسترش روز افزون آن در این پدیده بی تاثیر نیست. اما زمانی که بیتل ها قله های موسیقی جهان را فتح کرده بودند، فرانسه هنوز سرمست دوران با شکوه زبان خود بود. بعید نیست در آن عصر تعداد انگلیسی هائی فرانسه دان، بیشتر از فرانسوی های انگلیسی دان بوده باشد.
چند سال پیش مصاحبه ای از التون جان می خواندم. او از هنرمند پاپ فرانسوی میلن فارمر خوشش آمده بود و ابراز امیدواری می کرد که کنسرت مشترکی با او داشته باشد. خوشحال بود از اینکه در فرانسه چنین هنرمندانی وجود دارد. لحن مصاحبه به گونه ای بود که انگار مستشاری بلژیکی از کنگو بازدید می کند و متوجه استعداد نهفته جوانی جویای نام شده است.
برنامه صبحگاهی و پربیننده Télématin از کانال 2 فرانسه، عموما با آهنگی انگلیسی شروع می شود. تاپ چارت آهنگ های پرفر وش در فرانسه معمولا انگلیسی است. این در حالی است که حضور یک آهنگ فرانسوی (سال 2001، اگر درست یادم مانده باشد) در لیست آهنگهای پرفروش انگلیس خیلی عجیب به نظر می رسید. کشوری با هنرمندانی بزرگ مانند ژاک برل، ادیت پیاف، Jean Ferrat، که هر کدام برای خود یک پینک فلوید محسوب می شوند، تمام و کمال همراه موسیقی عامه پسند بریتانیائی گشته اند. آلمان و هلند و کشورهای اسکاندیناوی به مراتب بیشتر از فرانسه تسلیم این موسیقی هستند. چنین رابطه یک طرفه ای در هیچ زمینه دیگری وجود ندارد.
شوپنهاور نخستین کسی بود که گفت همه هنرها می خواهند به مرحله موسیقی برسند. و گفته اند آنجا که سخن باز می ماند موسیقی آغاز می شود. همه این توصیف ها بیانگر کیفیت انتزاعی موسیقی است. با این همه، پرطرفدارترین موسیقی دنیای معاصر، پاپ راک، عمیقا با زبان انگلیسی پیوند خورده است. شکیرا هم تا انگلیسی نخواند، جهانی نشد.
