گوگوش… از هر نظر خارق العاده است. اسمش، کودکی اش، خانواده اش، زیبایی اش، صدا، لباس، لوندی و شیطنتش تقریبا منحصر به فرد است. من نمی دانم نظر مردان در باره او چیست ولی به نظر من تقریبا همه جذابیت های زن ایرانی نظیر چشمان درشت، لب های نیمه غنچه ایی، موهای پرپشت، صورتی که حسِ هندی، ظرافت شهرهای مرکزی و شمالی و برجستگی گونه و درخشندگی حالتِ ترکی را در خود جمع کرده است.
دخترانِ همسن و سال خواهر بزرگم، همگی شان آلبوم تصاویر گوگوش درست می کردند و بدون آنکه اعلام کنند از مدل مو و لباس و اداهایش نیز تقلید می کردند. یک قضاوت عمومی هم در درون خانواده ها و اجتماع شکل گرفته بود که مطربی! و شیطنت هایش را جایز می دید و در هر قشر و سلیقه ایی برای خودش جا باز کرده بود.
اما من فکر می کنم یکی از دلائل اصلی برای محترم دانستن و پذیرش وی به حریم اغلب خانواده های 40 سال پیش ایران، به خاطر شیوه لباس پوشیدنش بود. او به ندرت لباس های بدن نما می پوشید و همواره نوعی حجب و حیا در حرکات و سلیقه «غیر جنسی» او وجود داشت. گوگوش، شیطنت هایش دخترانه ماند و جذابیت جنسی اش به اندازه زیبایی طبیعی که در این زمینه داشت در ردیف اول ابراز وجود او قرار نگرفت.
شاید به خاطرِ بینابین فرشته و لکاته بودن، بین دختر و زن بودن، بین با نمک و لوند بودن، توانست موقعیت و برج و باروی شکیلی از او بسازد که در قلب همه ایران و حتی کشورهای فارسی زبان پیرامون نفوذ کند. هرچند بعد از به شهرت عمومی رسیدن از حس محجوب بودنش کاسته شد و در سینما نقش هایی را ایفا کرد که از شخصیت عمومی اش دور شده بود.
ترانه ایی که برای تان در نظر گرفتم مصداق بارزی است از نظری که در باره او دارم. یکی از ترانه هایی که در تولد دوباره اش در صحنه موسیقی از خود به جا گداشته است. در این ترانه، در حالی که پشت سر او، دختران جوان زندگی را جشن می گیرند ولی او به عنوان روایت کننده یک حدیث عاشقانه، سرتا پا پوشیده، با رقصی آرام و اداهای غیر جنسی ترانه اش را اجرا می کند. گوگوش شاید به خاطر شعور هنری اش فهمیده است که دیگر برایش کمی دیر شده است که بالاخره کشف حجاب کند.
گوگوش دوستت دارم – مهرانگیز پاشا
