نینا سیمون، نسرین ستوده

ترانه نینا سیمون  Ain’t Got No, I Got Life به طور واضح، موقعیت اسفناک انسان سیاه پوست امریکایی را به تصویر می کشد اما در بخش دوم ترانه اعلام می کند در کنار همه بی چیزی ها، با تمام وجود مطمئن است که لایق حقوق انسانی است. در این ترانه بسیار ساده از نظر روایتی، پشت سر هم تکرار می کند که «هیچ چیز ندارد. نه کفش و دامن و عطر، نه  پول و فرهنگ و کشور… ولی خودش را دارد و مغز و بدن و تمنای زندگی آزاد … که هیچکس نمی تواند از او بگیرد»

نینا سیمون در یک خانواده مذهبی و به سرپرستی و تعلیمات مادری که کشیش بود به همراه 5 خواهر و برادر دیگر بزرگ شد. از 3 سالگی پیانو می نواخت و در 12 سالگی اجرای کاملی از موسیقیدان دلخواهش « باخ» را به روی صحنه برد.

تحصیلات موسیقی اش را در دوره دبیرستان با عنوان شاگرد ممتاز به پایان رساند و به محض اینکه قرار شد وارد کالج بسیار معروف موسیقی « کورتیس» شود به دلیل سیاه پوست بودن محروم شد. نواختن در کلوپ های مستقر در رستورانها را تنها راه زندگی با موسیقی یافت تا آنجا که تبدیل به قهرمان ملی شد و جایزه پولیتزر را نصیب خود ساخت. آثار او تلفیقی از موسیقی کلاسیک، پاپ، جاز، بلوز و  ترانه های همسرایی کلیسا « گاسپل» است.

این ترانه را تقدیم می کنم به نسرین ستوده، سمبل ایران عزیز. دوست تان دارم – مهر انگیز پاشا

Ain’t got no home, ain’t got no shoes
Ain’t got no money, ain’t got no class
Ain’t got no man

…

Ain’t got no mother, ain’t got no culture
Ain’t got no love, ain’t got no name
…

I got my hair, I got my head
I got my brains, I got my ears
…

I got my heart, I got my soul
I got my back, I got my sex
I got my arms, I got my hands
…

I’ve got life , I’ve got my freedom

And I’m gonna keep it
I’ve got the life
And nobody’s gonna take it away
I’ve got the life