وقتی بچه بودم موسیقی رو شروع کردم، علاقه عجیبی داشتم، هر روز و هر لحظه با یادش زندگی کردم، تمام رویاهامو در امتدادش تصور کردم.
امروز ۲۲ سالمه و چون هرگز تو زندگی هیچ پشت و پناهی نداشتم. تو این سن و تو این موقعیت نیازمند یک شغل دائمی هستم تا بتونم منم آینده ای داشته باشم.
آهنگسازی و تنظیم موسیقی رو در حد خودم بلدم اما شغلی در رابطه با موسیقی پیدا نکردم، به هر دری زدم اما به جایی نرسیدم، از سر فقر و اجبار مجبورم برم کارگری کنم، کارهای وحشتناک و سخت با دستمزد کم و پول بی ارزش…
افسرده ام و در ۲۲ سالگی به بن بست رسیده ام. چرا؟ واقعا چرا؟ خانواده بسیار بدی دارم با طرز فکرای وحشتناک که هرگز تو هیچ زمینه ای دستم رو نگرفتند، شما اگر جای من بودید چکار میکردید؟
آرمان عزیز
اول از همه دست از خانواده و پشتیبان خوب ندارم بردار… این واقعیتی است که صدها میلیون جوان با آن دست به گریبان هستند. زندگی ات و هدف هایت باید بر اساس پذیرش این واقعیت تلخ باشد.
شک نداشته باش که اکثریت بشر بزرگسال از شغل شان ناراضی هستند. اکثریت جوانان هنرمند در هر زمینه ایی در دنیا از گروه های موسیقی تا تویسنده و نقاشو عکاس، قادر به کسب درآمد و علاقه هنری شان نیستند حتی با وجود اینکه دارند با تمام قدرت تلاش می کنند.
درس خواندن و یاد گرفتن یک تخصص ساده فنی دو راه معمول برای اکثریت جوانانی است که پشتیبانی خانوادگی شان زیاد نیست.
خیلی جوانی و خوشبختانه هنوز وقت داری شاگردی یک لوله کش، برقکار، تعمیرکار تاسیسات گرمایی و سرمایی، کاشی کاری یا … را مد نظر قرار بدهی.
شاگردی در این شغلها همراه با درآمد هم هست. شاید یک سال اول کمتر از مزد کارگری باشد ولی به مرور خیلی بیشتر می شود. اگر یک شغل فنی را یاد بگیری حتی می توانی به پس انداز فکر کنی یا به درس خوندن.
آرمان عزیز راه جادویی برایت وجود ندارد جز تلاش چند برابر و حداقل ۵ سال بسیار سخت… در این مدت موسیقی ات را ترک نکن. اهنگ بسازو ترانه بنویس…
.
