بیماری مسری آبله جزو قدیمی ترین بیماری های مرگبار در تمدن بشری است. اولین نمونه بسیار قدیمی ثبت شده، آثار آبله بر روی بدن مومیایی شده یک مصری متعلق به ۲۳۰۰ سال پیش است.
تب و استفراغ، علائم اولیه بودند و بعد از آن همه بدن دچار خارش می شد و جوش های چرکی همه بدن را می پوشاند. ۳۰ درصد افراد مبتلا جان می باختند. تعدادی کور می شدند و آنها که جان به در می بردند به طرز ناراحت کننده ایی آثار زخم این ویروس برای همیشه روی صورت و بدن شان می ماند.
معالجات بیفایده زیادی برای این بیماری وحشتناک مرسوم بود نظیر درون آتاق داغ یا خیلی سرد نگه داشتن تا دور نمد پیچیدن بیمار و … ولی هیچ تاثیر واقعی نداشتند. آبله براساس مدارک ثبت شده فقط در طی ۱۰۰ سال گذشته بیش از ۵۰۰ میلیون نفر را به کام مرگ کشانده بود.
یک شیوه پیشگیری از ابتلای آبله از زمان های قدیم در بعضی نقاط افریقا و آسیا وجود داشت که در سال ۱۷۲۲ در بوستون امریکا توسط یک برده به جامعه پزشکی امریکا معرفی شد. او پیشنهاد استفاده از چرک درون زخم پوست یک مبتلا را در شهر بوستون به یک کشیش نشان داده بود.
تحقیقات بیشتر در باره این شیوه معالجه بالاخره در اواخر قرن ۱۸ یک دکتر انگلیسی را به این فکر واداشت که ویروس آبله گاوی را که قوی و کشنده نیست به انسان ها به شکل واکسن تزریق کنند. او معتقد بود که بدن انسان پس از رویارویی با نوع ضعیفتر ویروس ابله، یاد بگیرد با ویروس بجنگد و جلوی تکثیرش در بدن گرفته شود…
بیماری مسری آبله پس از کشف واکسن به مرور در نسل های بعدی بشر کمتر شد تا اینکه در اواسط قرن بیستم به طور کامل مهار شد. البته موارد محدود و بسیار کوچک از بازگشت این ویروس مدام ثبت می شود ولی صدمات مرگبار و عمومی آن از روی زمین برچیده شده است.
https://www.bbc.com/future/article/20200928-how-the-first-vaccine-was-born
https://www.historyofvaccines.org/content/blog/onesimus-smallpox-boston-cotton-mather
