اجتماعی بودن انسان، قابلیت مفید و مطمئنی است ولی به نظر می رسد هر چه یک گروه بزرگتر باشد واکنش شان در برابر بحران یا وضعیت خطرناک، کندتر است.
شیوع ممتد و مداوم کرونا نشان داد با وجود خطرات واقعی، متقاعد ساختن آدمها و جوامع برای واکنش جدی ترخیلی سخت است. انسانها بر اساس خطای ذهنی و روانی، چون خطر شیوع کرونا را یک خطر همگانی و عمومی می بینند صدمه آن را به طور فردی، کمتر حس می کنند.
این تحقیق روانشناسانه جدید یک گروه ۲۵۰۰ نفری را در ۱۰۸ گروه کوچک و بزرگ تقسیم کرده است و با ایجاد انواع سناریوهای بحران و خطر، متوجه شده است هر چه گروه بزرگتی با هم در تماس باشند شانس واکنش شان به اتفاق مخرب، کمتر است.
به عبارت دیگر، تماس و گفتگو و حس حمایت درون گروهی از خطر یک واقعه می کاهد. ادمها وقتی درون جمع هستند ضمن پناه بردن به امکان حمایت جمع، آنها را در معرض صدمات بیشتر قرار می دهد.
تلقین شخصی از اینکه هر فرد اگر تنها باشد وضع نامطمئن تری دارد باعث می شود افراد در درون جمع احساس اطمینان کاذب و نسنجیده برای خود ایجاد کنند و واکنش لازم به خطرات نشان ندهند.
آدمها به طور کلی وقتی در جمع هستند احساس خوشبینی شان بیشتر می شود. تمایل بیشتری به وضع همیشگی و معمول دارند و انگیزه شان برای ریسک و تغییر کمتر است.
تحقیقات جانبی مربوط به « ناظر بیطرف در جمع» نشان می دهد مشاهده یک اتفاق خطرناک، در بین افراد تنها یا جمع با هم فرق دارد. انسان تنها وقتی ناظر حمله یک نفر به یک نفر دیگر است تمایل بیشتری برای دخالت دارد. ولی اگر همان فرد ناظر خطر یا تهدید به یک نفر در مثلا فروشگاه یا معبر عمومی باشد شانس واکنش و دخالتش، کمتر است.
یکی از دلایل اصلی برای جدی شدن هشدار گرمایش و آلودگی سیاره ما هم در همین اشتباه و محاسبه ذهنی و روانی انسان ها است. آدمها فکر می کنند خطری که سیاره ما را تهدید می کند در درجه اول یک خطر عمومی است و برای همین افراد تمایل بیشتری دارند که آن را انکار یا نادیده بگیرند چون خطر مورد نظر فردی و شخصی به نظر نمی رسد.
