مردم ایران از لحظه ایی که مومنین مسلمان، ایران را مورد هجوم قرار داده اند تاریخ و هویت شان مشغول مقایسه زندگی قبل از اسلام و بعد از اسلام شد. آمدن جمهوری اسلامی بر سر قدرت، یک بار دیگر هویت ایرانی را به یک مقایسه جدید سوق داد.
از وقتی که مدیریت سیاسی و اجتماعی جمهوری اسلامی شروع کرد به نشان دادن نابخردی و تنگ نظری و سیاهدلی، مقایسه مردم ایران بین حکومت اسلامی و حکومت زمان شاه نیز شروع شد.
این روزها به جرئت می توان ادعا کرد که اکثریت نسل جوان این مملکت بدون اینکه تجربه زندگی زمان شاه را داشته باشد، بدشان نمی آید محتاطانه و آگاهانه، به بازسازی زندگی دوره مشروطه پهلوی بیاندیشند.
جمعیت رو به گسترشی در داخل کشور به طور خودجوش به پهلوی ها روی آوردند و اگر نخواهیم عین استدلال حکومت اسلامی، این مسیر علاقه مرم ایران برای بازگشت به دوره پهلوی را به بیگانگان نسبت دهیم بد نیست برویم مستقلا یکبار دیگر تاریخ اجتماعی ۱۰۰ سال گذشته ایران را بررسی کنیم.
پهلوی ها اگر چه متاسفانه با مشروطه به خوبی تا نکردند ولی ساختن بنیان های اساسی مدنیت را برای کشور با وطن پرستی تمام، جدی گرفته بودند. شاید همه ایرانیان داخل و خارج کشور، مثل خود من، مشروطه سلطنتی را برای آینده کشور نخواهند اما برای عبور از این دژخیمان، شاید بد نباشد به پهلوی سوم فقط به عنوان یک امید و اتحاد موقت برای عبور از حکومت اسلامی بنگریم.
این مسیر یا این امید جدید در بین مردم، این بار انتخاب بین بد و بدتر نیست. بلکه شاید انتخاب بین یک بن بست ویرانگر و فرصتی برای بازسازی هویت تاریخی ایران باشد.
شهروندی در ایران خیلی گسترش یافته است. سکولاریسم و فاصله گرفتن از خرافات و مقدسات در بدنه شهروندی و جوان ایران می تواند سکانی اساسی برای مدیریت سیاسی ایرانِ آزاد باشد.
هر نوع حکومتی در دنیای معاصر با هر نام و مرامی، اگر نتواند آزادی رسانه و آزادی احزاب را تضمین کند به سرعت فاسد و مستبد می شود.
در این روزهای تاریخی و بزرگ ایران، دوباره شاهد بازنگری و مقایسه یک ملت هستیم که گویا بالاخره می خواهد به هویت اصلی و کهنسال خودش برگردد.
