نگذاریم شخصیت بزرگسال درون ما ساکت باشد

Artwork by Dániel Taylor

اگر بتوانیم تجسم کنیم که ذهن ما مثل یک صحنه تئاتر تاریک است که یک میکروفون در محوطه روشن آن  قرار دارد می توانیم شاهد چهار شخصیت در درون ذهن خود باشیم که به جلو صحنه می آیند و در برابر میکروفون قرار می گیرد.

یک بخش از وجود ما همیشه مضطرب و نگران است و وقتی جلوی میکروفون می آید از زمین و زمان گله می کند و می نالد.

یک قسمت از ذهن و هویت ما وقتی میکروفون را به دست می گیرد اولین کاری که می کند سرزنش و خودزنی است. این بخش از ذهن ما همیشه ما را خطاکار می داند و از اشتباهات و تصمیمات غلط ما حرف می زند.

بخش افسرده وجود ما هم وقتی جلو میکروفون قرار می گیرد زندگی را یک اشتباه بزرگ می خواند. این گوشه از هویت ما، ناامید است و سرنوشت سیاهی را برای ما رقم می زند و حتی ما را لایق زندگی هم نمی داند.

بخش بزرگسالِ شخصیت ما هم هست که معمولا در تاریکترین صحنه ذهن نشسته است و ما زیاد از آن با خبر نیستیم. بخشی که همیشه نادیده می گیریم و برای به صحنه آمدن تشویقش نمی کنیم.

این بخش معمولا ساکت و بی سر و صدا است و نگاهش به زندگی با شخصیت های مضطرب، سرزنشکار و افسرده درون ما فرق دارد.

شخصیت بزرگسال درون ما، می داند که گذشت زمان از هیجانها و اضطراب ها می کاهد. می داند که همیشه یک راه جدید یا رفتار جدید هست که باعث می شود از بن بست ها عبور کنیم.

اگر در صحنه تئاتر زندگی یاد بگیریم که به قسمت بزرگسال و منطقی ذهن مان فرصت حرف زدن بدهیم به مرور این بخش هوشمند، از تاریکی و عمق صحنه بیرون می آید و هر بار فرصت بیشتری می یابد که در زندگی و و سرنوشت ما نقش داشته باشد.

 

Learning to listen to the adult inside us

 

More from ماهان طباطبایی
عکاس کره ای و پرتره های از وجود
عکاس کره جنوبی Youngho Kang در کشورش لقب عکاس رقاص را نصیب...
Read More