سوریه مدتها است لگدکوب سم اسبان چندین ارتش رسمی و نیابتی کشورهای مختلف شده است. بعضی از آنها رسما چشم طمع به گوشه هایش دوخته اند. ترکیه هم بدش نمی آید به بهانه کنترل کردها، یک بخش از این سرزمین ویران شده را ضمیمه خاک خود کند.
حکومت اردوغان دارد به سرعت قدرت و حمایتش را در ترکیه از دست می دهد و متاسفانه مثل بقیه حکومت های منطقه، راه حل تثبیت قدرت را در یافتن « دشمن» و کوبیدن بر طبل جنگ می بیند. این رهبران ناشایست منطقه هستند که به نوبت، تک تک جوامع خود را در معرض جنگ و بحران و ویرانی قرار می دهند.
ترکیه حتی اگر نیت واقعی اش مبارزه با به قول خودشان تروریست های کرد باشد باید بداند که با سرکوب و کشتن، نمی تواند مقاومت های متکی به خشونت را در بین کردها کاهش دهد.
القاعده و طالبان در ادامه سرکوب و تسخیر افغانستان، تبدیل به داعش شدند و اگر دلایل بنیادی شکل گیری خشم و نفرت سنی های منطقه مورد توجه قرار نگیرد گروه های خشن تر نیز ایجاد خواهند شد.
جنگ راه حل نیست. جنگ فقط مشغول یتیم سازی، جوان کشی و از بین بردن زیرساخت های زندگی ساده مدنی است. جنگ یعنی تخریب جاده ها، قطع برق و آب اشامیدنی و بهداشت عمومی… جنگ یعنی بسته شدن مدرسه و دانشگاه و تحقیق… جنگ با خود زمینه های رشد گسترده خشونت و بنیادگرایی می آورد.
