اولین فیلم سینمایی مهناز محمدی پسر – مادر جزو فیلم های در فستیوال تورونتو بود که توانست بخشی از رنج های ناگفتهِ مردان و نوجوانان جامعه را به تصویر بکشد.
یک مادر مجرد و کارگر با همه تلاش و همتی که برای سرپرستی دو فرزندش از خود بروز می دهد نمی تواند خانواده کوچکش را در موقعیتی کمابیش متعادل نگه دارد. مجرد بودن برای زن ایرانی طبیعتا محدودیتی مضاعف ایجاد می کند. کارخانه به خاطر وضعیت اقتصادی بد کشور و تحریم ها، آینده شغلی متزلزلی را برای او رقم می زند.
تنها شانس و عرف مورد پسند موجود در جامعه، حضور یک مرد بالای سر او از طریق ازدواج است. سرنوشتی که دیر یا زود باید بر خانه کوچک این زن مستقر شود تا زندگی تا حدودی تحمل پذیر تر شود.
راننده مینی بوس کارخانه، مرد شریفی است و می تواند شوهر خوبی هم باشد ولی یک مشکل وجود دارد. مردی که قرار است سرپرستی خانواده را به عهده بگیرد خودش یک دختر همسنِ پسر ۱۲ ساله زن قصه دارد.
تنها راهی که سنت و عرف می تواند وصلت آنها را بپذیرد جدایی پسر از مادر و سپردنش به یتیم خانه است. پسر ۱۲ ساله که هنوز وارد بلوغ نشده است وظیفه سنگین نجات خانواده را می پذیرد و خودش را به اجبار متقاعد می کند که دست از دلبستگی به مادر بکشد.
محمد رسول اف به عنوان قصه نویس این فیلم، قراری برای ایجاد بغض و جاری ساختن اشک تماشاگران نداشت. او و کارگردان هوشمند این فیلم، واقعیت ناگوار زندگی زنان، قشر فقیر و غم کمتر بیان شده پسربچه هایی که باید در حد یک مرد فداکاری کنند را به تصویر کشیدند تا تماشاگران، محدودیت های عرف و سنت اجتماعی را خودشان تشخیص دهند.
